DETROIT – اطراف آن بود زمانی که بروننیلده اسب خود را احضار کرد تا در یک تشییع جنازه سوار شود ، و آتش و سیل پاک کننده جهان را برافروخت ، من دیدم که با اشکهای مقابله می کنم.

شاید این بود اجرای صحنه ایمنی اوج گیری از “Götterdämmerung” ساخته واگنر ، که با ترکیبی ترسناک از وحشی و سرخوشی توسط سوپرانو کریستین گورک خوانده شده است. یا شاید این نمایش بود: در تئاتر اپرای میشیگان “گرگ و میش: خدایان” – خلاصه ای از واگنر که تصوراً توسط یووال شارون کارگردانی شده و در سطوح یک گاراژ پارکینگ در اینجا پخش می شود – قدم بروننیلد یک فورد موستانگ بود که در آن او با سرعت به آخرالزمان رفت.

به احتمال زیاد من 7 ماه پس از پایان موسیقی زنده که ما آن را می شناختیم ، تحت فشار قرار گرفتم و با اجرای یک اپرا و بدون مصالحه ، من خیلی غرق شدم. < / p>

از زمانی که بیماری همه گیر ویروس کرونا در ماه مارس سالن های تئاتر و کنسرت را تعطیل کرد ، به نظر می رسید که اجراهایی که من دیده ام ، چه پخش زنده و چه چیزهایی در فضای باز ، با توجه به این موارد روبرو می شوند: با توجه به شرایط ، این بهترین کاری است که می توانیم انجام دهیم. “گرگ و میش: خدایان” – اولین پروژه آقای شارون به عنوان مدیر هنری جدید تئاتر اپرای میشیگان – بدیهی است که با محدودیت هایی ایجاد شده است.

اما هرگز با مهار از بین نرفت. در عوض نوعی اختراع ایجاد کرد که حتی در یک سال عادی نیز می توانست آن را به یکی از الهام بخشترین محصولات اپرای آمریکایی در این فصل تبدیل کند.

خانم ها. اجرای Koh – از دومین سونات ویولن Bach و کارهای کوتاه از ابتکار عمل او در دوران همه گیری ، “تنهایی با هم” – بخشی از یک سری کنسرت هایی بود که مرکز در نخلستان و چمنزارهای بالای رستوران لینکلن ارائه داده است. این برنامه بصورت آنلاین پخش شد ، اما همچنین به مخاطبان زنده ، با فاصله ایمن و کوچک ارائه شد: 20 جفت صندلی در میان درختان پراکنده شده است.

Alone Together یک شگفتی برای یک زمان بحران است. خانم کوه 20 آهنگساز مشهور را برای اهدای کارهای کوتاه کوتاه برای ویولن انفرادی جمع کرد و به 20 آهنگساز نوظهور نیز سفارش سفارش داد. فهرست در موسیقی کلاسیک رایج بیش از هر چیزی فراگیرتر است.

پس از باخ ، که به شدت احساس می شد اما بی تکلف بود ، 18 قطعه از تنهایی با هم به عنوان خانم خونریزی می کردند. کوه بدون مکث از طریق آنها بازی کرد. برخی از لحظات برجسته بودند: ملودی های متناوب صاف و دندانه دار “شهر آرام” اینتی فیگیس-ویزوتا ؛ شگفت انگیز “کوپر و اما” آنجلیکا نگرون ؛ راحتی متوسط ​​”Shiner” ساخته کاسی ویلند.

در همه حال ، سخت بود که احساس کنم این کنسرت در گروه “بهترین کاری که می توانیم انجام دهیم” ” اما مرکز لینکلن چقدر می تواند کار کند؟

با دوچرخه سواری تا کنسرت ، ده ها رستوران در خیابان کلمبوس را پشت سر گذاشتم که برای صرف صبحانه آخر هفته در خارج از ظرفیت بودند ، میزهای آنها یک کسری از فاصله صندلی های جدا شده در کنسرت. غذاخوری های شهر نیویورک باز هستند زیرا در ابتدا با محدودیت های همه گیر فلج شده بودند – سپس ، با ارزیابی ریسک دقیق ، مجاز به ارائه پیشنهادات خود بودند. ناهار خوری در فضای باز برای گذراندن زمستان و صرفه جویی در ده ها هزار شغل در اینجا است.

همه اینها ، در حالی که فیلارمونیک نیویورک نتوانسته است در هر چیزی که به کامل مکمل در پردیس مرکز لینکلن نزدیک می شود ، حتی در فضای باز و بدون مخاطب جمع شود. این که هنرهای نمایشی همان نوع سیاستگذاری را دریافت نکرده اند که رستوران ها و سایر مشاغل در سال های آینده در مرکز لینکلن و فراتر از آن طنین انداز می شوند.

آنچه آقای شارون با “گرگ و میش: خدایان” به موفقیت رسیده است ، هرچند این پیام را می فرستد که وقتی موسسات تحت شرایط خارج از کنترل آنها با مشکل روبرو می شوند – یک بیماری همه گیر ، شکست رهبری در سطح محلی و ملی – خلاقیت بیش از هر زمان دیگری ضروری است.