ساخت
کتابخانه و موزه مورگان بخشی از یک طرح اصلی را در اختیار دارد از سونات پیانو “Hammerklavier” بتهوون. در حاشیه ، ناشر انگلیسی وینسنت نوولو می نویسد که سند توسط “خانم Streiker “-” یکی از قدیمی ترین و صادق ترین دوستان بتهوون. “
مکان حاشیه ای Nannette Streicher در تاریخ در این سطرهای نگاشته شده قرار دارد. در حالی که او واقعاً یکی از نزدیکترین دوستان بتهوون بود که 250 سالگرد تولد او در ماه دسامبر جشن گرفته می شود ، وی همچنین یکی از بهترین سازندگان پیانو در اروپا بود. او صاحب شرکت خود بود – همسرش آندریاس استریچر ، پیانیست و معلم را برای مدیریت امور فروش ، دفترداری و مکاتبات تجاری استخدام کرد. اما بسیاری از محققان بتهوون ، شاید تصور اینکه زنی از قرن هجدهم می تواند پیانو بسازد غیرقابل تصور است ، آندریاس را به تولید کننده و نانت را به یاری سایه خود تبدیل کرده اند.
طرحی اصیل از سونات پیانو “Hammerklavier” بتهوون. در حاشیه ، ناشر انگلیسی وینسنت نوولو می نویسد که سند توسط “خانم Streiker “-” یکی از قدیمی ترین و صادق ترین دوستان بتهوون. “ اعتبار … < / span> کتابخانه و موزه مورگان ، نیویورک
نانت در سال 1769 در آگسبورگ آلمان متولد شد ، ششمین فرزند یوهان آندریاس استین ، یک تولید کننده مشهور بود که یک اقدام نوین پیانو را توسعه داد ، مکانیزمی که باعث ایجاد چکش می شود رشته ها را بزنید. این به عنوان “اقدام وین” شناخته شد.
در سن 8 سالگی ، نانت در مقابل موتزارت بازی کرد ، که از وضعیت و انتقاد از او انتقاد کرد ، اما اعتراف کرد که” نبوغ “دارد. دو سال بعد ، او به بسیاری از فنون ساختمانی پدرش تسلط داشت ، و به عنوان یک ماشین آلات مکانیکی شهرت یافت.
پس از مرگ پدرش در سال 1792 ، نانت ، 23 ساله و اخیراً ازدواج کرد ، پیانوها را با قایق حمل کرد و کار خود را در وین راه اندازی کرد. او با برادر شانزده ساله اش ، ماتیوس ، همکاری کرد و نام شرکت را از J.A تغییر داد. استین به گشویستر (خواهر و برادر) استین. این زمان تحولات سریع در طراحی پیانو بود. با انتقال کنسرت ها از سالن های اشرافی به سالن های بزرگتر ، تولیدکنندگان تحت فشار بودند تا سازهای سنگین تر و با طنین بیشتری تولید کنند.
بتهوون ، که سال ها قبل با نانت در آگسبورگ ملاقات کرده بود ، از او خواست یکی از پیانوهای خود را برای کنسرت سال 1796 در Pressburg (براتیسلاوا فعلی) قرض بگیرید. بتهوون که به آندریاس نوشت ، به شوخی گفت که این کار برای او بسیار خوب است ، زیرا او می خواست “آزادی ایجاد لحن خودش را”. وی در یک نامه پیگیری شکایت کرد که پیانو هنوز از همه سازها کمترین پیشرفت را دارد و صدای آن بسیار شبیه چنگ است.
پیانوی ظریف استین ، با لمس سبک و لحن نقره ای خود ، با سبک اجرای وحشی و قدرتمند بتهوون مناسب نبود. آندریاس با کشیدن یک انگشت آشکار به سمت آهنگساز ، مقاله ای نوشت که در آن یک پیانیست بی نام را به عنوان یک قاتل وحشی در صفحه کلید توصیف می کند ، “خم به انتقام”.
” او نوشت: “قبلاً آکوردهای اول با چنان خشونت پخش شده اند که تعجب می کنید بازیکن ناشنوا است یا خیر؟” / p>
نظر متأسفانه پیشگویی بود. بتهوون تازه متوجه افت شنوایی شده بود ، اما به کسی نگفت. اگرچه بعداً برای جبران ناشنوایی خود به ساز بلندتری احتیاج داشت ، اما در این مرحله عمدتاً به دنبال یافتن پیانوی متناسب با افراط پویای وی بود.
نانت قبلاً گسترش یافته بود صفحه کلیدهای او از پنج اکتاو تا شش و نیم متغیر است ، اما او در انجام سایر تغییرات عمده در طرح اصلی پدرش کند عمل کرد. آن زمان استرس زا بود. در سال 1802 ، او مادر دو فرزند کوچک بود و یک پسر 6 ساله اخیراً درگذشت. او همچنین درگیر اختلاف با برادرش بود. خواهران و برادران سرانجام تصمیم گرفتند که شرکت را منحل کنند و جداگانه اعتصاب کنند.
ماتیوس در یک روزنامه محلی تبلیغ کرد و خود را به عنوان وارث حق نام استین معرفی کرد. نانت ، که مایل نبود از ادعای خود چشم پوشی کند ، اشتایر را که اشتایر است تأسیس کرد. او با رقابت سخت سازندگان محلی ، مانند آنتون والتر ، و همچنین تولید کنندگان فرانسوی و انگلیسی روبرو شد. بتهوون در سال 1803 یک Erard فرانسوی را خریداری کرده بود ، اما او هرگز تحت فشار قرار دادن Streichers برای همگام سازی با آهنگ های بلند پروازانه خود متوقف نشد. ، از بزرگترین ، بلندترین و محکم ترین پیانوهای وین استفاده کنید. بسیاری از شرکت های Streicher با داشتن انباری که سالانه 50 تا 65 پیانوی بزرگ تولید می کرد ، بهترین شرکت در این شهر بودند.
در سال 1812 ، استریچرها سالن کنسرت 300 نفری را در مجاورت نمایشگاه خود ساختند. آن را با نیم تنه پیانیست های معروف ، از جمله ماسک زندگی بتهوون توسط مجسمه ساز فرانتس کلاین تزئین کرده بودند. کنسرت هایی که در آنجا هنرجویان پیکچر رودلف ، بتهوون و آندریاس را به خود جلب می کرد ، به قطب زندگی موسیقی وین تبدیل شد.
نانت کار دیگری را اضافه کرد ، در آگوست 1817 ، توافق کرد که خانه آشفته بتهوون را اداره کند. آهنگساز یکی از بحران های بسیاری را در سر می پروراند که زندگی او را رقم زد. شنوایی او بدتر شده بود و دچار افت اقتصادی شد. او که خواهرزاده جوان خود را از دست شوهرخواهرش خارج کرده بود ، لازم بود به نظر برسد که پسر خوبی برای پسر فراهم کرده است.
در 18 سال آینده ماهها ، بتهوون با نوشتن بیش از 60 نامه از نانت ، به او دستور داد از لباسشویی خود مراقبت كند ، جوراب های خود را تعمیر كند و مواد غذایی ، گردگیر و لاك كفش بخرد. او که به طور فزاینده ای پارانوئید بود ، متقاعد شد که نوکران “وحشی” برای سرقت و مسموم کردنش بیرون آمده اند و آنها با خواهر شوهر “غیراخلاقی” او تبانی می کنند.
روابط بتهوون با زنان همیشه پررنگ بود. او عاشق اشراف زیبائی شد که هرگز با یک فرد معمولی ازدواج نمی کردند ، وگرنه به زنان متاهل وابستگی فرزندی پیدا کرد. نانت ، با چهره ای ساده ، زاویه دار و چشمانش مثل شاهین ، زیبا و بزرگسال نبود. اما او مهربان و سخاوتمند بود. او او را “سامری خوب” خواند.
روابط بتهوون با او ممکن است موفق ترین رابطه وی با یک زن باشد. او از کمبودهای او غافل نبود ، به ناشر ، وینسنت نولو گفت که او “بدخواه و همیشه بی اعتماد” است. اما در آن مرحله ، سازنده پیانو و سازنده پیانو بیش از دو دهه با یکدیگر آشنا بودند. آنها ارتباط داشتند و در ارادت خود به پیانو متحد بودند.
نانت با تصدی وظایف خانگی خود راه را برای بتهوون باز کرد تا بلند پروازانه ترین سوناتای پیانوی خود ، “Hammerklavier” عظیم را بنویسد. این کار طولانی تر و دشوارتر از سایر کارهای پیانوی او بود و به یک فوگای وحشی ختم شد. برخی از بزرگترین کارهای او را به خود اختصاص داد: “Missa Solemnis” ، “Diabelli” Variation و Symphony Ninth. اگرچه او اکنون از پیانوی برودوود انگلیسی استفاده می کرد ، اما در نامه ای به نانت اعتماد کرد که پس از 1809 استرایچر همیشه مورد علاقه او بوده است.
نانت پنج سال از بتهوون جان سالم به در برد ، در 1833 ، در 70 سالگی درگذشت. شرکت Streicher همچنان زیر نظر پسرش ، یوهان باپتیست ، و سپس نوه اش ، امیل ، که برای برامس پیانو ساخته بود ، به رشد خود ادامه داد. وقتی امیل بازنشسته شد ، در سال 1896 ، این شرکت تعطیل شد.
به نظر می رسید این پایان کار بوده است میراث نانت. اما سازهای او ، در موزه های سراسر جهان و در دستان قوی و زیرک زنانی که الهام گرفته است ، زندگی می کنند. در اواسط دهه 1960 ، هنگامی که مارگارت هود ، هنرمند و خوشنویس ، دو کودک خردسال بزرگ کرد ، شروع به ساخت سازهای هارپسی کرد. وی پس از تحقیق در اروپا ، شروع به ساخت تخصص در تولید مثل پیانوهای Streicher کرد و آنها را در کارگاه Platteville ، Wis. او در سال 2008 در حال ساخت یک بزرگ 6 و نیم اکتاوی استریچر 1816 بود.
آن آکر ، که قبل از تحصیل در رشته ریاضیات به عنوان پیانیست کنسرت آموزش دید و علوم کامپیوتر ، خانم هود را در ویسکانسین ملاقات کرد. آنها بیش از عشقشان به موسیقی پیوند داشتند و خانم هود مربی خانم آکر شد. خانم آکر هنگام مراقبت از فرزندان خود ، شروع به ساخت و تعمیر سازهای هارپسیکورد و پیانوی عتیقه کرد و پس از مرگ دوستش ، تولید مثل Streicher را از شوهر خانم هود خریداری کرد.
خانم آکر در مصاحبه ای گفت: “من برای او توضیح دادم که یک پیانوی که توسط یک زن تحقیق و شروع شده است ، که ماکت پیانوی است که توسط یک زن طراحی و ساخته شده است ، توسط یک زن انجام می شود.”
پیانو – کار سه زن در طول دو قرن – اولین بار در جشنواره موسیقی اولیه بوستون در سال 2019 برگزار شد. این سال 250 سالگرد تولد نانت بود.
