در جلسه خانم Chase ، در او در آشپزخانه در نیویورک گفت که آرزو می کند کاش می دانست چه چیزی مستقیماً قبل و بعد از تکنوازی فلوت باسش رخ داده است. اما او در این مورد مأیوس بود. همینطور آقای بریتل ، که در یک استودیوی ضبط با بخشهایی از “راپسودی به رنگ آبی” و موضوع اعتیاد آور “جانشینی” ، بخشی از پیانوی خود را جدا کرد. این به مرور زمان کمک می کرد زیرا هر دو قسمت کوتاه خود را برای زوایای مختلف دوربین تکرار می کردند.

خانم. جلسه بولاک در آلمان بیش از شش ساعت طول کشید. بعد از اینکه برخی مشکلات فنی زمان شروع را به تأخیر انداختند ، به او گفتند: “من فکر می کنم ما برای ضبط آماده هستیم” ، وی پاسخ داد ، “من نیستم ، اما خوشحالم که بقیه هم هستند.” او گاهی اوقات دلخور می شد و نت ها به راحتی در صدای او نشسته بودند. اما اعتماد به نفس و دقت او جای خود را به یک چیز زیبایی داد ، و آهنگ او نقطه اوج “Throughline” است.

این در اواخر قطعه می آید ، که با جرقه و تکنوازی آقای کووسیستو آغاز می شود. در طول فیلم ، مکانیک ساخت موسیقی به نمایش در آمده است. صدای ساز با نمای نزدیک شخصی که آن را نواخته همراه است. هیچ تلاشی برای پنهان کردن هدست و میکروفون وجود ندارد. ماسکها یادآوری دائمی محیطی است که در آن ایجاد شده است.

یادآوری دیگر ، دلیل اینکه کنسرت های حضوری هنوز هم یک رویای دور هستند ، بخشی است که از یک نقل قول از آواز باخ پیروی می کند ، آنچه در زیر می آید مجموعه ای از تکنوازی های بیشتر شرکای مشترک است: آقای بریتل ، و گاهی آکوردهای لرزان. گیتار برقی آقای Dessner؛ مداخله خانم ریلی ، که بخشی از آن توسط هوش مصنوعی تشکیل شده است ؛ صدای شاد خانم اسپالدینگ و باس برای بخشی که آقای مولی برای آن گفت “واقعاً به او اجازه داد رقص را رهبری کند” را برداشت. (او موسیقی را نوشت ، و سپس با همراهی سبک به او پاسخ داد.)

فراتر از رهبری ، آقای مولی به عنوان پیانیست در قطعه دیگری از باخ یک کامو می سازد که یک ملودی سرود بر روی تکنوازی ویولن از هواپیماهای بدون سرنشین مبهم. این مستقیماً وارد بخش خانم Chase می شود ، که آرامش آنها جای خود را به ابهام وهم انگیز می دهد. آخرین شریک همکاری که ظاهر می شود خانم بولاک است که با انبوهی از تارها همراه است.

آن نوازندگان تار باقی می مانند و بقیه ارکستر در فینال به آنها ملحق می شود حرکت: یک حمام صوتی است که از یک پیشرفت وتر طولانی مدت گرفته شده است ، که در ویدئو ، از فیلم های نوازندگان به عکسهای طبیعی تغییر می کند. آقای Salonen نشان داده می شود که در جنگل خانه ای در فنلاند در حال قدم زدن است.

این یک عزیمت جدی است که سازگار با وسایل موجود در طبیعت است. آقای سالونن دست خود را بر روی سنگ خزه ای قرار می دهد. با لمس یک جادوگر ، او در نیمه راه جهان چنگ می زند. این ادامه می یابد – با توت های وحشی ، با تنه درختان.

به نظر می رسد نکته در مورد اتصال در لحظه جدایی باشد. یک عکس مشهورتر از “Throughline” همان چیزی است که برای سال آینده پیش بینی می کند. اینکه بگوییم “عادی قدیمی” هرگز برنمی گردد ، این یک کلیشه است. اما چرا اگر صنعت کلاسیک شروع به پذیرفتن کارهایی از این قبیل می کند: محصولات با ساعات طولانی تر و بودجه های بیشتر ، اما همچنین دارای امکاناتی گسترده تر و دورتر؟ چرا باید چنین شود؟

” دیوانه باشید که از این مسئله بیرون بیایید و مستقیماً به عقب برگردید بدون اینکه چیزی یاد گرفته باشید. “آنچه در این فرآیند یاد می گیریم قرار است با ما باقی بماند.”