طی هفت ماه گذشته ، زندگی آمریکاییان با احتیاط با سختگیری های قرنطینه سازگار شد. ما در خیابان غذا می خوریم ، به تماشای تئاتر می پردازیم و از طریق لپ تاپ های خود موسیقی زنده تماشا می کنیم.
بهترین اهداف کنار گذاشتن ، تجربه لمسی یک کنسرت – عرق ، حجم ، آبجی که آن پسر فقط روی شما ریخته است – چیزی غیر از واقعیت قابل جایگزینی نیست ، که ممکن است تا سال 2021 غیرممکن باقی بماند ، بنابراین نویسنده و عکاس پت بلاشیل ، نویسنده و عکاس را با کمی طنز کنجکاو منتشر کرد “Texas Is The Reason، “یک کتاب عکس که داستان صحنه دهه 1980 پانک راک در آستین ، تگزاس را روایت می کند ، کمتر از یک ماه قبل از قفل شدن کشور.
در بیش از 200 صفحه عکاسی سیاه و سفید ، بلاشیل خشمگینانه گروههای بومی مانند Butthole Surfers ، Poison 13 ، Scratch Acid ، Dicks و بسیاری دیگر را نشان می دهد که دولت خود را به یک سنگر غیر منتظره از زیرزمین مستقل آمریکا تبدیل کرده اند. فراتر از موسیقی ، او به همان اندازه به مشتریان و مکانهایی که صحنه را تشکیل می دهند توجه می کند و آنها را به عنوان ستاره بودن نیز ارائه می دهد.
“این همان چیزی است که من Miss – زندگی در صحنه و خارج از صحنه ، لحظه ای که مردم خودشان را نشان می دهند و شاید این معنی زیادی داشته باشد زیرا شما یک آبجو خورده اید یا یک مفصل سیگار کشیده اید ، “او در یک مصاحبه بزرگنمایی گفت.
< / div>
بلاشیل بعد از دعوت دوستش استیو کولایر ، اهل آستین بود. او را برای دیدن گروه خود ، کی مارت و خریداران ، که در نهایت Big Boys شد. پانک راک فقط چند سال داشت و روح آنارشیک ژانر به شنوندگان الهام می داد تا از انرژی که در صحنه می دیدند تقلید کنند. بلاشیل گفت: “هیچ مانعی بین شما و گروه وجود نداشت و این واقعاً چشمگیر بود.” “تگزاس دلیل است” تقریباً از 20،000 عکس او بین سالهای 1979 و 1987 گرفته شده بود ، قبل از اینکه به شهر نیویورک برود و یک نویسنده موسیقی سنتی شود.
قسمت سرزندگی این صحنه از ریشه های آن در تگزاس نشات گرفته است ، که تا دهه 1980 بیش از پیش اعتبار ملی خود را به عنوان یک سنگر محافظه کار تثبیت کرد. با فشارهای شدید اجتماعی که درگیر آن شده بود ، عجیب و غریب های جوان تگزاسی نمی توانستند طغیان کنند. گروه ها و طرفدارانشان سرسخت بودند ، اما به شدت از یکدیگر حمایت می کردند. بلاشیل گفت: “تا زمانی که نوعی افراط باشد ، شما می توانید هر کاری را که می خواهید انجام دهید.” “اما مردم همچنین نوعی ایده درباره نحوه رفتار با خود داشتند. حتی اگر آنها واقعاً ترسناک به نظر می رسیدند – با اجرای نمایش های دیوانه وار شامل کبوترها یا تکه های گوشت و چیزهای دیگر – باز هم نوعی شیرین بودند. “
بلاشیل با خانواده در 2005 ، جایی که او در حال حاضر دبیرستان را تدریس می کند. پاییز گذشته ، قبل از انتشار کتاب ، او به آستین پرواز کرد تا عکس های بسیاری از افرادی که در آنها هستند را به نمایش بگذارد. وی گفت: “این یک رویداد طاقت فرسا بود ،” در حالی که به یکباره با بسیاری از دوستان جابجا شد. در نهایت ، مراحل و چاله های ما نیز دوباره پر می شوند.
بزرگ پسران و گلن دانزیگ ، ناهار لیبرتی (23 سپتامبر 1984) < / h2>
اعتبار … Pat Blashill
اگرچه Glenn Danzig خواننده (در تصویر زمینه) برای سبک پیشگام خود در پانک گوتیک مورد احترام نسل قرار می گیرد ، گروه وی Samhain در این شب 1984 در ناهار آزادی: دومین صورتحساب ، نقشی غیر منتظره ایفا کرد. عصر همان روز پسران بزرگ ، که خیرین غیررسمی صحنه بودند ، عنوان نمایشی را نشان دادند که وضعیت آنها را نشان می داد: درست قبل از گرفتن این عکس ، خواننده اصلی موسیقی Randy Turner ، معروف به Biscuit ، یک عضو جذب کننده نازی را مشاهده کرد که در میان مردم ادبیات را بیرون می کشد و به او دستور می دهد مخاطب برای پرش از او.
” در یک دقیقه این فقط یک غوغا بود. ” اگرچه مجرم بدون خشونت دیگری همراهی شد ، اما این حادثه پیامدهای موجی داشت. بلاشیل گفت ، تیم کر ، نوازنده گیتار ، “از اینکه گروه بقدری قدرت را داشت وحشت داشت که می توانست به افراد حاضر در تماشاگران بگوید کاری انجام دهند و مردم این کار را انجام دهند.” “من نمی توانم به جای بیسکویت صحبت کنم – او منتقل شده است – اما ممکن است توافق نشده باشد که این یک چیز وحشتناک باشد.” با تشدید تنش های موجود ، گروه بعداً همان شب از هم پاشید.
پرچمداران و گروه جوانان ، کنوانسیون ملی جمهوریخواهان (1984) < / h2>
فاصله ایدئولوژیک بین شخصیت های صحنه و حالت محافظه کارانه آنها بود آشکار در طی کنوانسیون ملی جمهوری خواهان 1984 ، که در دالاس برگزار شد و اعتراضات شبانه و نمایش هایی را به همراه داشت که در آن گروه های موسیقی منطقه خیلی خوشحال بودند که می توانند شکایات خود را منتقل کنند. روز به روز ، بلاشیل در این کنوانسیون به عنوان دونده ای برای آسوشیتدپرس کار می کرد ، جایی که این زنان جوان را که پرچم های آمریکا را به دقت نشان می دادند گرفت.
بلاشیل گفت که پادشاه کوفی موج سواران داستان هایی راجع به “راه رفتن به برگر کینگ در یک شهر کوچک که یک گاوچران در آنجا راه می رود ، می گوید ، به او نگاه می کند ، می گوید” من آن را دوست ندارم “، و فقط او را سرد می کند. آن مقاومت در برابر مقاومت وجود داشت. “
برت بردفورد و دیوید یو ، اسید خراش ، زیرزمین ولتر (ژوئیه 1984)
< / div>
تقریباً همه مکانهای این دوره از بین رفته اند ، اما یکی از آنها Blashill نیست عزاداری خاصی برای ولتر نداشت ، که او آن را “بدترین نوع آتش سوزی” خواند – زیرزمینی در زیر انبار با یک مجموعه از پله های فلزی که به طبقه پایین می رود.
شب آخر این مکان توسط Scratch برجسته شد اسید ، یک عمل سر و صدا زوزه کشیده شده توسط خواننده دیوید یو. بلاشیل گفت: “دیوید یکی از بامزه ترین انسانهای جهان است ، اما یک گلدان واقعی نیز هست و من حتی زمانی که گروه از قبل خوب بودند او را به عنوان مجری جدی نگرفتم.” اولین EP گروه ، “اسکرچ اسید” از سال 1984 ، اوضاع را تغییر داد. “من مثل این بودم که کسی که می شناسم چگونه توانسته این موسیقی مهم را بسازد؟” یو برای بازی در مارمولک Jesus ادامه داد و Blashill کاملا مطمئن است که گیتاریست برت بردفورد ، که در سمت چپ دیده می شود ، تا پایان این شب برهنه شد.
گاو نرها (ژوئن 1984)
در صحنه ای مملو از اعجوبه های ناسازگار و پر سر و صدا ، Butthole Surfers موفق شدند با صدای آزمایشی خود و شیوه ای که اخلاق سرکش کشور خود را با براندازی کلیشه های بیرونی مثال زدند ، ظاهر شوند. بلاشیل گفت: “آنها Teksanness خود را با به معنای واقعی کلمه با بازی یوکل های آرواره شل بازی دادند.” “اکثر گروههای موسیقی آستین تا این حد پیشرفت نکردند ، اما Buttholes واقعاً از روشی که بسیاری از مردم تگزاس را می بینند آگاه بودند.” این عکس در طی یک جشنواره موسیقی کوچک که در یکی از دریاچه های هم مرز با شهر برگزار شده است گرفته شده است ، جایی که “این صدای وحشتناک دیوانه وار” در تضاد با مناظر زیبا قرار دارد.
رالف آرمسترانگ و دوست ، تاندرکلود سابز (زمستان 1984)
به لطف ساعات پایانی آن ، ساندویچ زنجیره ای منطقه ای Thundercloud Subs محلی برای اجتماع پانک ها بعد از کنسرت بود. در این شب ، بلاشیل همراه با رالف آرمسترانگ (سمت چپ) ، که “یکی از افرادی بود که فقط در هر نمایش حضور داشت ، برچسب گذاری کرد. او کمی خشن بود ، اما بدجنس نبود. ” ساندویچ در دست است یا نه ، او نمی خواست از عشق جوان لذت ببرد. بلاشیل گفت: “من قبلاً هرگز ندیده ام که رالف دختری را ببوسد ، اما به نظر می رسید که کاملاً در ساعت دو بامداد کاملا منطقی است.
نیش ، ناهار آزادی (پاییز 1984)
< div class = "css-1fanzo5 StoryBodyCompanionColumn">
وقتی نیش هاردکور منطقه خلیج در ناهار آزادی ظاهر شد ، بلاشیل منتظر چیزی نبود به خصوص. وی گفت: “من حضور پیدا کردم زیرا این نمایش دیگری بود ، اما همه فقط دیوانه بودند.” حتی با توجه به استانداردهای سرسخت محلی ، انرژی بین گروه و تماشاگران بسیار وحشیانه بود و جمعیت روی صحنه ریخته می شد.
هنگامی که خواننده خواننده سام مک برید به جرم قتل عام داوطلبانه به قتل داوطلبانه متهم شد و به زندان محکوم شد. مک براید قبل از آزادی شش سال از محکومیت 11 ساله خود را گذراند و اخیراً علاوه بر اجرا و ضبط با یک نیش بازسازی شده ، یک خانه زندگی هوشیار را نیز اداره کرده است. بلاشیل گفت: “او از خودش عکس گرفت كه كتاب را در دست داشت و می گفت كه واقعاً این كتاب را دوست دارد.”
مایكی میلیگان روی ماشین برنده در کلاس Drag (بهار 1985)
کشیدن یک بخش آستین که در امتداد دانشگاه دانشگاه تگزاس اجرا می شود و در واقع ده ها مشاغل محلی بود. روزی بلاشیل با برخی از دوستانش در حال پیاده روی بود که مایکی میلیگان ، اسکیت بوردی که او را به راحتی می شناخت ، به او گفت که نگاهی به ترفندی که قصد داشت انجام دهد ، بیندازد. هنگامی که بلاشیل در حالی که کتاب خود را کنار هم قرار می داد دوباره روی آن ظاهر شد ، متوجه شد که میلیگان در حال دور زدن ماشین متعلق به یکی از اعضای U.T. برادری آستین Delta Sigma Epsilon.
“فرها و پانک ها دشمنان همیشگی بودند.” (این تنش تا حدی عاشقانه در فیلم Richard Linklater 2016 وجود دارد که “همه افراد بعضی را می خواهند !!”) “پسران فرخنده دائما در حال شکار راکرهای پانک بودند و گاهی به ما آسیب می رساندند. پانک ها گاهی اوقات با آتش زدن یک مخزن جمع کننده ، انتقام خود را می گرفتند و آن را به مهمانی مهمانی یا چیز دیگری می انداختند. “
رندی ترنر ’53 Chevy Bel Air او (زمستان 1984)
با وجود حضور گاه به گاه تهدیدآمیز صحنه ای او ، رندی ترنر ، جبهه پیشگام Big Boys همان چیزی بود که بلاشیل او را “پدرخوانده یا مادر لانه” می نامد برای پانک های محلی. او در اینجا در شورولت بل ایر 1953 خود دیده است ، اتومبیل جادویی که تأثیر عجیب و غریبی در ایجاد خواننده داشت – با همه حساب ها یک پرچمدار مناسب نام گروهش – کوچک به نظر می رسد. بلاشیل گفت: “او فوق العاده ، فوق العاده نزدیک و همیشه دوست بود.” “او واقعاً در معرفی مردم تبحر داشت ، بنابراین من فکر می کنم که این ماشین برای بعضی بیشتر شبیه اتوبوس بود.”
لیندا استوارت و رنه میلر در خانه (پاییز 1984)
Blashill با پانک دیدار کرد طرفداران Lynda Stuart (راست) و Rene Stuart در یک نمایش هنگامی که آنها را در جلو دید که در حال مشعل زدن هستند ، مشاهده کرد. وی گفت: “من آنها را دیدم که در حال رقصیدن دست در دست بودند.” “آنها فقط به عنوان خواهر مرا زده اند ، اگر نه با خون.” او سرانجام به خانه والدین Lynda ، جایی که وی در آن زندگی می کرد ، رفت و برای گرفتن عکس ، بدون توجه به دوست پسرهایی که فقط خارج از قاب آویزان بودند ، عکس گرفت. این دو زن هنوز در ارتباط هستند ، اگرچه سن تغییر شغل ایجاد کرده است: Lynda یک معلم مدرسه است ، دقیقاً مانند Blashill.
دیک ها ، زیرزمین ولتر (آوریل 1984)
اگر پسران بزرگ بودند قلب و روح صحنه ، دیکس مشت گره خورده آن بود. آنها در مواجهه با خواننده آشکار همجنسگرا گری فلوید ، با سرودهای ضد پلیس مانند “Dicks Hate Police” و “Pigs Run Wild” ، یک صحنه سیاسی جدی را به ارمغان آوردند و یک جمعیت فراگیر را پرورش دادند که فراتر از پانک انرژی ماچو است که اغلب جذب می شود.
بلاشیل گفت: “آنچه در مورد این تصاویر دوست دارم این است که شما می توانید زنان زیادی را در جلو ببینید.” “این همیشه نشانه خوبی است اگر زنان نترسند که یک پسر بزرگ گوشت گاو قصد دارد آنها را لگدمال کند و برخی از آنها واقعاً به نوعی با گری ارتباط برقرار می کنند.” بلاشیل گفت که او از فلوید ترسیده است و تا سالها وقتی کتاب را کنار هم قرار داد با او صحبت نکرد. “دیوید یو خواهد گفت که اولین گروهی که او دید خوب است اگر گروه مخاطبان را بترساند خوب است. او فکر کرد که آنها وحشتناک هستند ، و این چیزی است که از جانب دیوید یو می آید. “
آستین مقصدی جذاب برای گروههای تورگردانی بود که به دنبال جمعیتی دوستانه بودند ، به ویژه در ایالتی به بزرگی و بعضاً ناخوشایند مانند تگزاس. بلاشیل گفت: “این نوعی واحه در وسط کشور بود.” “وقتی گروهها قبلاً آنجا نبودند ، تعجب می کردند که افراد زیادی در این نمایشگاه حضور داشتند و مردم موسیقی گروه را می دانستند و این صحنه بسیار باروری بود.”
جایگزین ها ، که از مینه سوتا استقبال می کنند ، به عنوان یک گروه متناوب متعالی و آشفته شهرت زیادی پیدا کردند. بلاشیل فقط سمت خوب را تجربه کرد: “من هرگز جایگزینی های شلخته ، مست و آشفته را ندیدم.” “مشکلی در اتمام آهنگ ها وجود نداشت. آنها واقعاً روشن بودند. ” آنها در اواخر زمستان به لیبرتی ناهار آمدند و چون محل برگزاری آن نیمه خارج از منزل بود ، تعداد زیادی از پانک ها کتهای خود را روشن نگه داشتند. “مردم برای گرم نگه داشتن در سطل های زباله فلزی آتش می زدند. خیلی سرد به نظر می رسید ، اما در تگزاس احتمالاً در دهه 40 بالایی بود. “
