این آریا است یکی از زیباترین چیزهایی که می شناسم. من هرگز آن را برای کسی بازی نکرده ام. اگر موسیقی کلاسیک را به خوبی بلد نیستید ، یا اگر دریچه برگشت اتوماتیک در سر شما وجود دارد که به راحتی توسط برخی ترکیب های موسیقی یا ژانرها تحریک می شود ، یکی از راه های ورود به این منظره زیبا از طریق موتزارت است که هرگز در تمام 36 سال خود لحن بدی ننوشت. سال ها. این آریای خاص برای همسرش ، كنستانزه ، كمی بعد از ازدواج در آگوست 1782 نوشته شد و اولین بار توسط او اجرا شد. او 20 ساله بود. وی 26 ساله بود. من حتی نمی دانم در مورد آن چه بگویم ، به جز پیشنهاد گوش دادن آن را نه به عنوان یک کار روزمره یا وظیفه بلکه با عشق ، نحوه نوشتن آن است.

مفتخر است که به یک نژاد طولانی سوپرانوی سیاه متعلق به سیسیرتا جونز تعلق دارد ، جسی نورمن در تصمیمات موسیقی غیرمعمول ، گاه مغزی که گرفته ، سنت را شکست: چرا گناه g موتزارت کی می تواند مسیحین را بخواند؟ شما همان تعهد غیر قابل توبه برای انتخاب خود را در اینجا ، در “Beim Schlafengehen” از اشتراوس می شنوید ، وقتی نورمن می خواهد لحن خود را تغییر دهد تا از شامپاین درخشان به لرزش نرم و مبهم غروب خورشید تغییر کند. هنگامی که او از آخرین ردیف باشکوه عبور می کند – آن را رشد می دهد ، آن را کشش می دهد – قدرت صدای او کافی است تا چشم های شما را خسته کند. نورمن در مورد اینکه چه آواز می خواند و چگونه آوازش خوانده است عذرخواهی نمی کند و همه ما برای آن بهتر هستیم.

گاهی اوقات ترجیح می دهم که ندانم. اغلب ارزش این را دارد که متن را در یک آهنگ جستجو کنید تا بتوانید نحوه تنظیم و گسترش کلمات را در موسیقی درک کنید. اما در قطعه ای مانند این گوهر تابناک و اثیری توسط آهنگساز فنلاندی Kaija Saariaho ، دوست دارم اجازه دهم که این آهنگ به عنوان صدای خالص در راه من کار کند. صدای سوپرانو مانند یک قسمت از طبیعت ، دو قسمت روانشناسی ناب احساس می شود. در این ضبط ، آنو کمسی خط صوتی را مانند یک روبان خنک از مه ارائه می دهد که درجات مختلف نور را عبور می دهد.

به مدت پنج دقیقه که کسی را عاشق صدای سوپرانو می کند ، مستقیماً به سراغ ضبط های Leontyne Price می روم. زیبایی لحن او ، همراه با چنین قدرت و نوازندگی ، اجراهای موسیقی شجاعانه او را فراموش نشدنی می کند. و از آنجایی که فکر نمی کنم شما بتوانید از ریچارد اشتراوس بهتر باشید برای خلق و خوی ، ضبط Leontyne از “Zweite Brautnacht” انتخاب من است. این یک قطعه فوق العاده چالش برانگیز برای یک سوپرانو است ، اما در واقع چیزی نبود که او نتواند بخواند. من هنوز به یاد دارم که ضبط متعالی او از این موسیقی و تأثیر عمیقی را که در من ایجاد کرده بود کشف کردم.

اینجا لحظه ای – اجرا – که باعث شد عاشق صدای آنا موفو شوم. در این آریا ، یک دختر شوخ طبع با نام inamorato خود موزیک می زند ، زیرا به او اجازه می دهد صدای او از هر اینچ دامنه آن عبور کند. هرچه موفو بالاتر می رود ، او شادتر و با اعتماد به نفس بیشتری به نظر می رسد. وقتی به مناطق پایین فرو می رود صدای چربی و مخملی او رشد می کند و سپس گوش می دهد که چگونه صعود می کند و هوا را لاجورد می کند. به صدای استاکاتوی دقیق او ، ویبراتوی راحت ، صدای صمیمی او گوش دهید. گوش کنید که چگونه به نظر می رسد زمان در آخرین نت بالا متوقف می شود ، که او نگه داشته و نگه می دارد ، و به نظر می رسد احساساتی در عین حال فرازمینی است. من حداقل 500 بار به این ضبط گوش داده ام و هر بار احساس می کنم دوباره Eden را کشف می کنم.

ماریا کالاس در این گروه که اولین کار” I Puritani “ساخته بلینی را به پایان می رساند ، نمونه ای از چگونگی سوپرانو (همانطور که وی توصیف کرد)” اصلی ترین ساز ارکستر “است. او ملودی و هارمونی بدون عارضه را با یک ضربان ریتمیک ظریف تقویت می کند ، در ابتدای هر عبارت کمی عجله می کند ، و بعد از باز شدن دوباره آرام می گیرد. او پویایی را محدود به تغییرات ملایم روی پیانو می کند ، که متناسب با وضعیت روحی حسی یک دوشیزه پورین خیانت شده است. این صعود با صعود صحیح به صعود به C و D بالای عبارت اقلیمی ، این مهار نتیجه خوبی می دهد. پنج دقیقه این قطعه به عنوان یک پاراگراف ظریف از موسیقی شکوفا می شود.