من به همكارانم عادت كرده ام وقتی شیوع بیماری را تهدید می كند كه به ساحل آمریكا برسند ، بازوی من را درهم می كنند و سكوت می كنند : “خوب ، چقدر بد است؟ آیا همه ما خواهیم مرد؟ “

” بله “، من همیشه پاسخ می دهم. سپس مکث می کنم ، و می گویم: “اما نه از ابولا” – یا هر آنچه نگران آن هستند.

این اولین باری بود که نمی توانستم چنین کاری کنم. مجبور شدم بگویم: “نه ، همه ما نیستیم. اما کسی که می شناسید ممکن است. مراقب باشید. “

اکنون داستان آنقدر پیچیده است که نگه داشتن آن تقریباً غیرممکن است. احساس می کنم مصاحبه انجام می دهم ، مطالعه می کنم و شبانه روز تلویزیون می بینم ، فقط سعی می کنم تعطیلات ، باز شدن مدارس ، واکسن ها ، روش های درمانی ، جنگ های ماسک و آنچه در سوئد ، هنگ کنگ و نیوزیلند اتفاق می افتد را دنبال کنم. بدون دانستن اینکه چه چیزی در جاهای دیگر مفید واقع شده است و بدون محاسبه اینکه آیا ما می توانیم همان کار را انجام دهیم – یا اگر خیلی سرسخت و بسیار قطبی هستیم ، نمی توانید اتفاقاتی را که ممکن است در اینجا رخ دهد ، استنباط کنید.

سردبیران پیش بینی های اولیه من را بسیار تاریک نشان دادند. از آقای Doom ’n’ Gloom گرفته تا Cassandra گرفته تا “Eeyore of the moment” همه مرا صدا کرده اند. و راهی وجود ندارد که بتوانم ثابت کنم حقایق را درست دارم – زیرا آنها هنوز وجود ندارند.

وقتی زمان کافی برای گذاشتن برخی واقعیت ها در زمین می گذرد ، من بعضی اوقات متوجه شده ام که وقتی اشتباه کردم ، به این دلیل است که دانشمندانی که با آنها مصاحبه کردم به اندازه کافی بدبین نیستند.