ما این فیلم را در بهار امسال به پایان رساندیم و تاریخ پخش آن به او داده شد. (این قسمت به سمت بالا حرکت می کند ، جمعه در FX و Hulu برای اولین بار پخش می شود.) همانطور که یک رویداد عظیم به دنبال رویداد دیگر – همه گیری ، بحران اقتصادی ، جنبش عدالت نژادی – شروع به تعجب کردم که آیا داستان آتش سوزی هایی که حدود 46 سال از بین رفته است میلیون هکتار و هزاران نفر بی خانمان حتی ارزش توجه بیشتر را داشت.

متأسفانه ، آن داستان – همراه با درسهای وحشتناک آن در مورد تغییر اقلیم – به خانه برگشته است. آتش سوزی بیش از 5 میلیون هکتار از مناطق غربی آمریکا را سوزانده است و ده ها کشته و ابر دود برجای مانده از این قاره به جا گذاشته است.

آنها می گویند تاریخ تکرار نمی شود. قافیه است در این حالت ، عملاً لکنت زبان وجود داشت.

با دیدن تصاویر لاشه هواپیمای خارج از غرب ، روزی را یادآوری می کنم که در خارج از شهر نوورا در سواحل جنوب شرقی استرالیا بودیم. بوی دود به لطف بادی که چند روز قبل از آن خارج شده بود از بین رفته بود. تا آنجا که می دیدید ، تنها تنه های سوختگی درختان مرده باقی مانده بود. هیچ پرنده ای آواز نمی خواند ، هیچ جیرجیرک جیر جیر جیر می کند ، و هیچ رحم رحمی از زیر قلم موی خش خش نمی کند. فقط سکوت وهم آور.

یک خاطره زنده دیگر از اواخر همان روز به وجود می آید. در شهر خلیج باتمانز ، در حدود 75 مایلی جنوب ، متوقف شده بودیم که در اثر آتش سوزی لگدمال شده بود. در آنجا تنها چیزی که می دیدید این بود که خانه به خانه به دودکش ، پوسته یک یا دو کامیون و آوار تبدیل شده بود. با گشتن در میان خاکسترها و اسکن بقایای مانده به جای مانده ، احساس کردم که می توانم در پمپئی یا آتن باشم ، در برخی از مناطق باستانی باستان گشت و گذار کنم ، با این تفاوت که این خانه ها فقط چند هفته قبل خانه شخصی بوده اند.

اما آنچه که من بیشتر به آن فکر کرده ام نحوه پاسخ دهی مردم است. در ساحل پایین تر در مالاکوتا ، ما در یک جلسه شهری اتفاق افتادیم که مملو از ساکنانی بود که برای بحث در مورد برنامه بهبودی ارائه شده توسط کمیسیون محلی آمده بودند. در سالن متلاشی باشگاه گلف ، مردم به دیوارها صف کشیده بودند و شما می توانستید بوی عرق را حس کنید. اما هیچ کس اهمیتی نداد. واضح بود که زندگی همه ویران شده بود ، و اکنون همه آنها با هم کار می کردند تا بفهمند چه باید بکنند.

مسافرت در حومه سوخته ، فقط چند هفته پس از آتش سوزی ، من تحت تأثیر چگونگی تجمع سریع و موثر جوامع برای حمایت از افراد آسیب دیده قرار گرفتم. . این سخاوت روحیه تا حدی برای جبران پاسخ دولت بود که خیلی دور از انتظار نبود. اما این امر از یک واقعیت ساده نیز ناشی می شود که ، علی رغم اختلافات سیاسی عمیقی که جامعه استرالیا را تقسیم می کند ، دقیقاً مانند آنچه که در ایالات متحده انجام می شود ، مردم تشخیص دادند که همسایگان آنها به کمک احتیاج دارند. و آنها دست دراز کردند.

هر کجا که رانندگی کردیم ، نشانه هایی از کمک به جامعه برای آسیب پذیرترین اعضای آن را دیدیم. در شهر بوکان ، استیون دافی (که دوستان او را فقط دافی می دانند) هفته ها از ساحل سفر کرده بود تا در مزارع اردو بزند و به کشاورزان کمک کرد تا دوباره روی پا بایستند. در کوبارگو ، در امتداد ساحل جنوبی ، با جو اودونووان روبرو شدم که با چند نفر از دوستان خود صدها مایل از سیدنی دور شده بود تا با استفاده از کامیون های شخصی خود مخازن آب را تحویل دهد.

در مالاکوتا ، بین سیدنی و ملبورن ، دبی پرستون ، که صاحب خانه های مسکونی در شهر ساحلی ویران شده است ، کوه ها را جابجا کرد تا ما را به آخرین کابین باقی مانده در منطقه برساند – بقیه را داوطلبانی اجاره کرده بودند که برای کمک به بازسازی آمده بود. حتی در پرواز به خانه ، آتش نشانان و پارکبانان کالیفرنیا در محاصره من بودند. آنها برای دستیابی به آن سوی کره زمین پرواز کرده بودند.

شاهد بودن همه اینها باعث شده است که من به نوعی تغییر کنم. با وجود ناامیدی که احساس می کنم وقتی از پنجره بروکلین نگاه می کنم و دود می بینم که ممکن است از اورگان آمده باشد ، من امیدوار هستم. چالش ها – آتش سوزی ها و موارد دیگر – آتش سوزی در کشور ما بسیار زیاد است ، اما وقتی می بینیم افراد جامعه ما رنج می برند ، آنچه را که استرالیایی ها ، آمریکایی ها و انسان ها به بهترین وجه انجام می دهند ، انجام خواهیم داد. ما کمک خواهیم کرد.

“The New York Times Presents” جمعه ساعت 10 شب از شبکه FX پخش می شود. E.D.T. و می تواند در Hulu پخش شود.