بیش از 150 سالها از نصب اولین آسانسور در منهتن ، تقریباً 65000 نفر از نوادگان آن در شهر نیویورک امروز تا حد زیادی تعیین می کنند که آیا کارگران می توانند به میزهای خود برگردند.

صنعت حمل و نقل عمودی همانطور که مشخص است ، ماهها صرف مهندسی روشهای جدیدی شده است تا اساساً محدودیتهای جعبه ای را که می تواند در طول روز هرچه بیشتر افراد را به سمت بالا و پایین ببرد ، دور بزند.

سواری بالا و پایین اساساً نسلهای گذشته بدون تغییر مانده است. گاهی اوقات شلوغ ، گاهی ناجور ، گاهی سرحال ، کمی وقت با رئیس – همه در میان صحنه های آسانسور بی شماری و اجباری است که می تواند در هر فیلم شهر نیویورک ظاهر شود.

قوانین فاصله گذاری اجتماعی در آسانسورها شکل روز کاری را تعیین می کند و تعیین می کند چه زمانی کارمندان باید وارد شوند و چه موقع می توانند آنجا را ترک کنند و چه مدت این سفرها طول می کشد. سوار شدن به آسانسور ، حداقل در کوتاه مدت ، عاملی برای رفت و آمد کارگر مانند تأخیر در ترافیک یا مترو می شود.

و همانطور که ساختمانها در حال برنامه ریزی برای ایجاد محوطه های ورود به سیستم هستند ، شرکت های آسانسور ابزارهای مختلفی را توسعه داده اند تا سواران مجبور نباشند چیزی را با دست خود لمس کنند. p>

یک شرکت در کوئینز دکمه ای را توسعه داده است که وقتی سوارکار به آن اشاره می کند می توان آن را فشار داد. دیگری Toe-to-Go را ارائه می دهد که به جای دکمه ها ، روی آن پدال روی زمین است. سیستم های کنترل شده با حرکت وجود دارد که با موج عقب ، سیستم های صوتی فعال شده و از طریق یک شرکت مستقر در ساکرامنتو ، هولوگرام دکمه ها ایجاد می شود.

یکی یکی گرفته می شود ، به نظر می رسد که لوازم آرایشی هستند ، زیرا دانش نشان داده است که ویروس به طور کلی از طریق قطرات موجود در هوا پخش می شود. اما مقدار زیادی ضد عفونی کننده دست که تقریباً در هر ویترین فروشگاه در شهر ارائه می شود ، یک لزوم طولانی برای لمس همان سطح هزاران غریبه را نشان می دهد.