ماسک ها تنها موارد پوشیده شده بودند توسط مجریان برهنه در “Habitat / مونیخ” ، یک قطعه رقص که توسط Doris Uhlich در یکی از صحنه های کوچکتر تئاتر تنظیم شده است. ده نفر از اهالی مونیخ این کار یک ساعته را برای مخاطبان 40 ساله اجرا می کنند. رقصندگان با پشتیبانی ضربات تکنو ، فاصله را در زمینه اجتماعی اجرا کشف می کنند.

حرکات رقصندگان و حرکات بین شعر و خشونت متناوب است ، و نتیجه جذب کننده است و تماشای آن دشوار است. به نظر می رسد بدن با سنین ، شکل ها و اندازه های مختلف با تمام قدرت و آسیب پذیری آشکار شده است. تماس بدنی ممنوع است. رقصنده ها که در کارهای روزمره خود حبس شده اند ، کاملاً تنها ظاهر می شوند.

در آخر ، آنها به کیسه های پلاستیکی بزرگ می خزند. گروه اجساد محصور در مرکز صحنه برای یک آغوش جمعی تشکیل می شوند که احساس مالیخولیایی بیش از کاتاراتیک دارد.

اروین آلوجیکیچ در میان رقصندگان “زیستگاه” است. او که یک مجری بیانگر مبتلا به پوکی استخوان است ، اغلب دور ویلچر خود می رقصد. الجوکیچ عضو جدیدی از گروه است که ظاهرا گواه تعهد موندل برای ساختن تئاتر به فضایی فراگیر برای بازیگران با توانایی متفاوت است.

این احساس در “این من فرانک هستم” نمایش داده می شود ”یک تولید در مرحله اصلی با بازی جولیا هاوزرمن ، بازیگر جذاب سوئیسی مبتلا به سندرم داون. در این اجرای یک ساعته ، هاوسرمن خود را معرفی می کند ، برای خواندن آهنگ های پاپ پنیر آواز می خواند ، می رقصد و با اعضای مخاطب تعامل می کند. با وجود کاریزما ، تولید سنگین ویدئو و موسیقی Nele Jahnke کمی احساس می شود ، و ایده های کافی برای حفظ طول آن وجود ندارد.

دو نمایش اول Kammerspiele نشان دهنده تداوم برنامه دوران لیلیانتال ، هنگامی که از مجموعه های تئاتر خارجی و نویسندگان اغلب برای کار در خانه دعوت می شدند. “The Assembly” ، تولید مشترک با گروه تئاتر مستند کانادایی Porte Parole ، همچنین کاملاً سیاسی ترین نمایش ها است.

نشستن دور یک میز شام ، بازیگران بازسازی یک بحث سیاسی در این سال که در آن چهار نفر از ساکنان مونیخ با تعدادی از دکمه های داغ بحث و تبادل نظر کردند ، و آنت پولمن و ویبکه پالس به عنوان مجری برنامه ریزی کردند.

این دو بازیگر نقش های خود را در” مجلس “تکرار می کنند و سعی می کنند بحث را به صورت موضوعی و مدنی ادامه دهند. اما فضای گفتگوی شو تولید کریس آبراهام ، با موسیقی پاپ ، نشانه های صوتی و نمایشگرهای تلویزیونی آن چنان مصنوعی است که بازیگران خوب قادر به ایجاد گرمای زیاد نیستند و تولید هم به عنوان تئاتر سیاسی و هم مستند سقوط می کند.

با این وجود ، سر و شانه ها بالاتر از “عشق” قرار دارد. یک تمرین استدلالی »، نویسنده اسرائیلی ، سیوان بن یشای. متنی شبیه به مونولوگ ما را با نسخه امروزی Olive Oyl ، دوست دختر Popeye آشنا می کند. در نمایش بن یشایی ، وی نویسنده ای در آلمان است که هنگام شرکت در کلاسهای آلمانی زبان با پوپای دیدار می کند.

برای بسیاری از تولیدات هایکه گوتزه ، یوهانا ایورث بازیگر زن تنها در صحنه است در حالی که متن سیوان در بالای خانه صورتی قرار دارد. ایورث غالباً برهنه ، آشفته و خسته کننده است. بعد از اینکه کلمات ناپدید می شوند و ایورث فیلم نامه را تلاوت می کند ، اوضاع کمی جالب تر می شود ، اما متن صریح و تکراری هنوز احساس طاقت فرسا و ارزان بودن می کند.

این یک تولید جنون آمیز است – من با کمال میل میانه وسط را ترک می کردم – اما تحسین من از اینکه “Kammerspiele” و “Mundel” در شرایط وخیم توانسته اند دهانه محکم خود را بکشند باعث ناراحتی من از “عشق” شد.

در کل ، این برنامه اولیه نشان می دهد که Kammerspiele موندل جایی برای تئاتر گسترده ، تجربی و فراگیر باقی خواهد ماند. من مشتاقانه منتظر کشف موارد بیشتر در ماه های آینده هستم – و همچنین بهبودهایی در نحوه اجرای مقررات ویروس کرونا در تئاتر.

Eine Jugend در Deutschland. به کارگردانی ژان-کریستف گوکل.

لمس . به کارگردانی فالک ریشتر.