من با یک عکاس ، ایور پریکت در آذربایجان هستم تا جنگی را که ماه گذشته بین آذربایجان و ارمنستان. این اولین بار بود که من بیش از 20 سال به عقب برمی گشتم ، اما در معرض آتش موشک قرار گرفتن امری ناشناخته نبود – منطقه قفقاز از زمان تجزیه اتحاد جماهیر شوروی توسط نیمی از درگیری ها درگیر شده است.

درگیری بین دو کشور در سال 1988 بر سر قلمرو قره باغ ، منطقه ای پرجمعیت ارامنه در داخل آذربایجان آغاز شد. تا سال 1994 ، ارمنستان دستاوردهای بزرگ سرزمینی کسب کرده بود ، و تقریباً یک میلیون آذربایجانی را از خانه های خود بیرون رانده بود ، اما جنگ بدون حل مسئله پایان یافت.

اکنون ، دوباره شروع شده است . آذربایجان برای بازپس گیری قلمرو از دست رفته حمله ای گسترده انجام داده است و طرفین در روستاها و شهرهای منطقه رگبار موشک و موشک رد و بدل کرده اند.

آذربایجان به طور گسترده ای دارای قدرت شلیک برتر است ، با استفاده از ناوگان هواپیماهای بدون سرنشین ، نیروهای ارمنستان را با دقت کشنده هدف قرار می دهد و همچنین شروع به حملات موشکی به دو شهر بزرگ قره باغ.

در آذربایجان ، تعدادی از شهرک های نزدیک به خط مقدم تقریباً روزانه مورد اصابت موشک قرار گرفته اند. حمله به باردا ، که کمی از خط مقدم فاصله دارد ، به نظر می رسد یک تشدید باشد.

“می بینید که ارمنی ها با ما چه می کنند ،” کمیل کریموف ، 55 ساله ، فریاد زد. “آیا شما شخصی از ارتش را در اینجا می بینید؟ چرا آنها این کار را انجام می دهند؟ شما فقط غیرنظامیان را می بینید. ” وی افزود: “آنها می خواهند هرج و مرج ایجاد کنند.”

یاگوبیا حمیدووا ، 44 ساله ، متخصص قلب و عروقی که در زیرزمین کلینیک پناه گرفته بود ، اخیراً از شهر خط مقدم ترتر نقل مکان کرده است ، فکر می کنم اینجا امن تر خواهد بود وی گفت: “لطفاً به ما کمک کنید.” “هیچ کس در دنیا نمی داند چه اتفاقی برای ما می افتد.”

بیرون از تقاطع ، یک ماشین سوخته هنوز در حال سوختن بود. خون در پیاده رو و درب یک ساختمان اداری ، در میان شیشه های خرد شده ، آغشته شده بود. افسران دفع بمب در روپوش و روسری روی قطعاتی از دستور منفجر ایستاده اند.

ما سوار ماشین شدیم و شروع به رانندگی از شهر کردیم اما در تقاطع بعدی با صحنه دیگری از قتلگاه روبرو شدیم.

اتومبیل های خراب شده در زوایای ناجور ایستاده بودند. شخصی داخل دو اتومبیل پتو روی بدن انداخته بود. یک جفت کفش و خون بیشتر در کنار وسیله نقلیه دیگری روی زمین افتاده بود. جاده سیاه شده و هوا بوی مواد منفجره می داد.

“چرا آنها با او چنین کردند؟” زن سیاهپوش را فریاد زد ، زیرا دو مرد از هر بازوی او را حمایت می کردند. “مردم! لطفا نگاه کنید به آنچه آنها انجام می دهند. چرا او را کشتند؟ لطفاً خدا ، به ما کمک کن. “

نیروهای امدادی یکی از درهای اتومبیل را با یک میله آهنی باز کردند. همانطور که فرم پتو را از زمین بلند کردند ، زن به زمین فرو رفت. وی گریه کرد: “عزیزم”.

در آن سوی خیابان دو نفر دیگر در پیاده رو بریده شده بودند. یک زن و مرد در میان شاخه های شکسته و برگهای افتاده زیر پتو دراز کشیدند.

یکی فواد Izmayilov ، 31 ، یک معلم ورزش بود ، که در خارج از دروازه فوت کرد خانه مادرش.

غم و اندوه زده ، خون روی صورتش آغشته شد ، مادرش سر او را گهواره گرفت و گریه کرد.

مادرش ، تابیت Izmayilova ، گفت: “او می آمد تا به ما بگوید که چیزی اتفاق می افتد و او درگذشت.”