با این وجود ، نمایندگان 122 کشور – تقریباً دو سوم عضویت سازمان ملل – در مذاکرات این پیمان شرکت کردند و 84 آن را امضا کردند. از روز یکشنبه ، 44 کشور از این معاهده را تصویب کرده بودند که 90 روز پس از تصویب 50 ام لازم الاجرا شد. حداقل یک یا دو کشور دیگر ممکن است آن را در روزها یا هفته های آینده تصویب کنند.

بر اساس این پیمان ، کلیه سلاح های هسته ای ، تهدید به استفاده ، آزمایش ، توسعه ، تولید ، در اختیار داشتن ، انتقال و استقرار در کشوری دیگر ممنوع است. برای کشورهای مسلح هسته ای که به آن ملحق می شوند ، این پیمان روند تخریب ذخایر و اجرای قول به ماندن در برابر سلاح های هسته ای را مشخص می کند.

امضا کنندگان نامه همه از کشورها هستند که ادعا می کنند نیروهای هسته ای ایالات متحده برای امنیت خود ضروری است ، از پیوستن به این معاهده خودداری کردند. آنها آلبانی ، بلژیک ، کانادا ، کرواسی ، جمهوری چک ، دانمارک ، آلمان ، یونان ، مجارستان ، ایسلند ، ایتالیا ، ژاپن ، لتونی ، هلند ، نروژ ، لهستان ، پرتغال ، اسلواکی ، اسلوونی ، کره جنوبی ، اسپانیا و ترکیه هستند.

پنج کشور – بلژیک ، آلمان ، ایتالیا ، هلند و ترکیه – اعتقاد بر این است که سلاح های هسته ای آمریکایی را در قلمرو خود نگهداری می کنند و بنابراین در صورت نیاز به برداشتن آنها. آنها به این معاهده پیوستند.

طرفداران این پیمان گفته اند كه هرگز انتظار نداشتند كه هیچ یك از كشورهای مسلح به هسته ای به سرعت برای امضای پیمان و اسقاط زرادخانه خود حركت كند. اما آنها امیدوار بودند که پذیرش گسترده این پیمان فشار عمومی را افزایش دهد و “تأثیر شرم آور” بر مالکان متغیر برای تغییر موقعیت آنها.

طرفداران معاهدات منع سلاح های شیمیایی و بیولوژیکی ، مین های زمینی و بمب های خوشه ای از چنین استراتژی استفاده کردند. < p class = "css-158dogj evys1bk0"> تیم رایت ، هماهنگ کننده پیمان برای کمپین بین المللی لغو سلاح های هسته ای ، گفت که این نامه نشان می دهد که حتی در کشورهایی که رسماً مخالف این پیمان هستند ، “حمایت بسیار بالایی از سطح بالا” برای آن.