بارها اینسایدر توضیح می دهد که ما کی هستیم و چه کاری انجام می دهیم ، و بصیرت پشت صحنه را در مورد چگونگی گردهمایی روزنامه نگاری ارائه می دهد.
پاریس – در سال 2009 ، هنگامی که من می نوشتم ” La Seduction »، كتابی در مورد اغواگری به عنوان كلیدی برای شناخت فرانسه ، من با والری ژیسكاردستین رئیس جمهور پیشین ملت مصاحبه كردم. من به راحتی از موضوع خواستم و از او خواستم تصور کند که با آمریکایی ها غذا می خورد و یکی از آنها پرسید ، “آقای رئیس جمهور ، می توانید برای ما توضیح دهید که چگونه کشور شما را درک کنیم؟ “
آقای. Giscard d’Estaing که اکنون 94 ساله است ، به نظر می رسد در یک اجلاس ناتو دمکراسی دیپلماتیک ارائه می دهد ، سرد شد. وی گفت: “شما نمی توانید.” “من هرگز آمریكایی را ملاقات نكرده ام ، هرگز كسی كه واقعاً بفهمد چه چیزی جامعه فرانسه را به حركت می اندازد.” بین دنیای قدیم و جدید ، فرانسوی پیچیده و آمریکایی بدون سرنخ.
از ورود من در 1978 به عنوان خبرنگار خارجی نیوزویک ، تا پست در 2002 به عنوان رئیس دفتر پاریس و اکنون به عنوان نویسنده نویسنده روزنامه نیویورک تایمز ، من آموخته ام که قطع ارتباط آداب و رسوم وجود دارد ، غیر معمول در هر کشور خارجی ، اما خاص خطری برای آمریکایی ها در فرانسه. قوانین فرانسه تنظیم کننده رفتارهای فردی پیچ و خم پیچیده ای است.
بیش از حد “آشنا” بودن دعوت از تحقیر است؛ بلند خندیدن به معنای خواستن تحقیر است. چند ثانیه طول کشیدن در دوره پنیر به معنای به خطر انداختن دعوت های آینده است. البته ، البته ، ترس تاریخی از غریبه وجود دارد ، که به عمق روح فرانسوی نفوذ می کند. در کافه محلی من ، پس از ماهها سکوت غرور آمیز سرور ، که به سختی حضور من را تحمل کرد ، سرانجام با “بونجور” و لبخند استقبال شدم. راز؟ یک دوست فرانسوی در کنار من است. من برای جا دادن به یک نفر محلی نیاز داشتم.
و این مرا به “امیلی در پاریس” می رساند. درون کلیشه ها دانه های حقیقت بود. چند مورد از آنها:
لبخند: “لبخند را متوقف کن” ، رئیس امیلی ، سیلوی ، دستور می دهد. “مردم فکر می کنند شما احمق هستید.” آمریکایی ها به غریبه ها لبخند می زنند. پاریسی ها این کار را نمی کنند ، و این به شما کمک می کند که چرا برخی از آمریکایی ها پاریسی ها را بی ادب می دانند. نویسنده برنارد-هنری لوی در بهترین فروشنده خود “سرگیجه آمریکایی” علیه لبخندهای “بی احساس” غریبه های آمریکایی حمله کرد. او بعداً به من گفت كه لبخند بسيار پر از احساس است ، بسيار عمدي است كه به عنوان يك خوشبختي صرف در فرانسه ارزيابي شود.
صدا: “چرا داد می زنی؟” یکی از همکاران فرانسوی امیلی می پرسد چه زمانی اولین سخنرانی خود را انجام می دهد. بله ، آمریکایی ها تمایل دارند بسیار بلندتر از فرانسوی ها صحبت کنند. به عنوان یک روزنامه نگار که عادت داشتم در تماس های بین المللی فریاد می کشم ، دو دخترم باید به من یادآوری کنم تا صدایم را در Métro پایین بیاورم.
عطر: امیلی اعتراف می کند که “او معمولاً دختر عطر نیست. ” درست است ، عطر با محیط فرانسه و هویت بسیاری از زنان در اینجا جدایی ناپذیر است. یکی از دوستان فرانسوی زن ، پس از پرسیدن اینکه چه عطری می پوشم ، گفت: “من می خواهم شما را بهتر بشناسم”.
کار: سیلوی هنگامی که در یک پذیرایی شبانه با کار تجاری صحبت می کند ، به امیلی می گوید: “آیا تو دیوانه ای؟ او می افزاید: “ما در یک” خوابگاه “هستیم ، نه در” کنفرانس تلفنی “. در واشنگتن ، جایی که من زمانی خبرنگار ارشد دیپلماتیک تایمز بودم ، مهمانی های کوکتل و شام بهانه های محجبه ای برای منابع سوراخ دکمه و گرفتن اسکوپ بود. در پاریس ، عصرها برای استراحت و گفتمان اجتماعی است. کار ، اگر کلاً انجام شود ، باید مخفی کاری شود و به سختی قابل توجه باشد.
البته ویروس کرونا بسیاری از این قوانین را زیر پا گذاشته است. ماسک ها شما را مجبور می کنند بلندتر صحبت کنید (و حتی اگر بخواهید نمی توانید لبخند خود را نشان دهید). فاصله اجتماعی بوسه دو گونه را ممنوع و اهمیت عطر را کمتر می کند. این روزها هیچ ساکن دیگری وجود ندارد.
وقتی زندگی به حالت عادی برگردد ، شاید برخی از کدهای قدیمی – که به طور فزاینده ای برای جوان پاریسی ها منسوخ می شوند – کم رنگ می شوند. p class = “css-158dogj evys1bk0″> اما یك درس مطمئناً پابرجاست: پیمودن در پاریس به عنوان یك آمریكایی مجبور است سرعت خود را كاهش داده و از آن استقبال كند ، در حالت ایده آل با شوخ طبعی. یک روحیه بازیگوش (در صورت امکان به زبان فرانسه) می تواند یک واکنش خنثی را خنثی کند ، طرف مقابل را به گفتگو بکشاند و یک “تقسیم” لذت بخش – یک اشتراک را ایجاد کند. به هر حال Seduction à la française چیزی نیست جز مکالمه ای که به پایان نرسد.
