درگذشت
دیوید توول بود 26 وقتی که او از کار پستی خود در انگلیس به روشی غیرمنتظره راحت شد: به عنوان یک رقصنده تازه کار در یک کارگاه ، جایی که هنگام اجرا روی دستان خود لطف شهودی و ورزشکاری نشان داد. پاهایش در دوران کودکی قطع شده بود.
“در گرم شدن ، او خجالتی ، کاملا ساکت بود” ، شارلوت داربی شایر ، که در کارگاه نیز می رقصید ، گفت: مصاحبه تلفنی ، یادآوری کارگاه آموزشی در لیدز ، در شمال انگلیس ، در سال 1991. “اما خیلی سریع ، او صندلی چرخدار خود را دور انداخت و راحت تر روی دستانش بود. واقعاً مات و مبهوت مانده بودیم. او یک تحرک باورنکردنی ، با تعادل عالی و یک هدیه طبیعی برای عملکرد بود. “
با الهام از آقای تول جاه طلبی تازه پیدا شده خود را به مادرش گفت. < p class = "css-158dogj evys1bk0"> “آیا می توانم فقط به شما یادآوری کنم ،” گفته شد که او پاسخ داده است ، “شما هیچ پایی ندارید؟”
بی اعتنا ، او به یک رقصنده برجسته معلول در انگلیس تبدیل شد که با گروههای مختلف اجرا می کرد و در مراسم افتتاحیه بازیهای پارالمپیک 2012 در لندن به عنوان یک رقصنده برجسته به شهرت جهانی دست یافت.
آقای. تول در 16 اکتبر در بیمارستانی در لیدز درگذشت. او 56 ساله بود و از یک سال گذشته بیمار بود. خواهرش ، کتی پاول ، علت آن را ایست قلبی اعلام کرد.
خانم. پاول – که همسایه برادرش در لیدز بود – به همراه دخترش ، مری و پسرش جک از او جان سالم به در برد. جک یک بار برای عموی خود پوستری ایجاد کرد که در آن نوشته شده بود ، “دیو چه تفاوتی ایجاد می کند.”
آقای. تول دستان بی نظیری داشت و بازوهای محکمی داشت که به او اجازه می داد با تناسب اندام و جسمی فوق العاده ، خودش یا با شرکایش از یک مرحله راه برود ، بچرخد ، بپرد و پرش کند.
” بدن او بسیار خوش زبان بود. ”در مصاحبه ای آلن لین ، مدیر هنری شرکت تئاتر Slung Low ، که آقای تول با او بازی کرد ، گفت. “یک کیفیت شگفتی نیز وجود داشت. ما یک نمایش به یکی از شهرهای آفریقای جنوبی بردیم ، و یک پسر جوان فکر کرد دیو یک جادوگر است – که کاری که او انجام می دهد یک شعبده بازی جادویی است ، و هیچ کس نمی تواند آنطور حرکت کند. “ >
آقای. تول و سو اسمیت با شرکت رقص Candoco لندن ، که رقاصان معلول و غیرمجاز را ادغام می کند ، در حال اجرای برنامه هستند. او دستان و بازوهای محکمی داشت که به او امکان راه رفتن ، غلتاندن ، پرش و پرش از یک مرحله را می داد. اعتبار … آنتونی کریکمای
دیوید وینسنت توول در 31 ژوئیه 1964 در لیدز متولد شد. پدرش تری ، نجاری بود که در میخانه ها به همراه برادرش داگلاس موسیقی اجرا می کرد. مادر وی ، ژان (داوسون) توول ، یک پرستار کمکی و زایمان و مراقبت از خانه بود.
دیو با ریزش خاجی به دنیا آمد ، یک بیماری مادرزادی که در آن کمترین قسمت از ستون فقرات که مفصل را با لگن تشکیل می دهد ، رشد نمی کند. به شدت ناهنجار ، پاهایش از 18 ماهگی قطع شد.
هنگامی که 3 یا 4 ساله بود ، یکی از اولین خشم هایی را که احساس می کرد به عنوان یک فرد معلول وقتی او را برهنه روی میز گذاشتند در حالی که چندین دکتر به او خیره شده بودند.
“من یک خاطره مبهم از ایستادن روی یک سکو ، نشان دادن و صحبت کردن دارم در مورد ، “او در سال 2012 به تایمز لندن گفت.” این باعث شد که من احساس یک فیل فیل را داشته باشم. “
خانم پاول در مصاحبه ای گفت با وجود اینکه از نظر جسمی متفاوت است ، هیچ چیز او را در دوران کودکی تحت تأثیر قرار نداد.
“من به خاطر می آورم که او با استفاده از بازوانش زیر میز اتاق ناهار خوری تاب می خورد. “او یک اسکیت بورد یا هر چیز دیگری دارد. قرار نبود او کنار گذاشته شود. “
او قبل از گذراندن یک دوره شش ماهه محاسبات در مدرسه ای برای کودکان معلول و بعداً کالج پارک لین در لیدز تحصیل کرد. دانشگاه لیدز. یک شغل در رویال میل – اداره پست انگلیس – تایپ کدهای پستی مانند بن بستی به نظر می رسید که ممکن است هرگز از آن فرار نکند.
“من به محل کار خود رفتم ، اوایل بعد از ظهر به خانه رسیدم ، مست شدم ، به خواب رفتم ، از خواب بیدار شدم ، کمی بیشتر مست شدم ، رفتم دوباره بخواب ، از خواب بیدار شد و دوباره به محل کار خود برگشت. “او در سال 2013 به The Yorkshire Post گفت.
یک معلم سابق به او بروشور تبلیغاتی کارگاه رقص را داد. علی رغم عدم تمایل اولیه برای حضور ، یک بار در آنجا متوجه شد که آینده خود را پیدا کرده است.
این کارگاه به یک شرکت رقص Candoco مستقر در لندن تبدیل شد که معلولین و غیر قابل قبول را ادغام می کند رقصنده ها آقای توول در یک مدرسه رقص شرکت کرد ، Royal Mail را ترک کرد و به مدت هفت سال با Candoco در سراسر جهان برنامه اجرا کرد.
“با او می رقصید ، او کاملاً زنده بود” خانم داربیشایر ، مدیر هنری Candoco گفت.
آقای تول پس از حضور در Candoco یکی از دو مجری خیابانی در یک استراحتگاه ساحلی در تولید صحنه تئاتر فیزیکی DV8 با عنوان “آیا ما می توانیم از این طریق استفاده کنیم؟” بازخوانی در جشنواره هنرهای المپیک سیدنی در سال 2000.
چهار سال بعد ، این فیلم در یک فیلم کوتاه ، “هزینه زندگی” اقتباس شد. در یک صحنه ، آقای تول گروهی از رقصندگان زن را از طریق پنجره یک استودیو ردیابی می کند ، ویلچر خود را می پرد ، ناخوانده وارد می شود و با یکی از زنان دوئت صمیمی می گیرد. در صحنه ای دیگر ، گروهی از رقصنده های با جثه و بدنبال او از بالای تپه ای علفی پیروی می کنند ، که از شیوه منحصر به فرد او در راه رفتن با دست تقلید می کنند – روشی نمایشی برای نشان دادن نحوه حرکت آقای تول بر معلولیت خود.
لوید نیوزون ، که DV8 را تأسیس کرد و نمایشنامه و فیلم را کارگردانی کرد ، در بیانیه ای گفت كه آقای توول “مفهوم” متفاوت متفاوت “، یا شاید مناسب تر ،” استثنایی قادر باشد “.”
“دیوید” وی افزود ، “شما را وادار كرد از آنچه جسمی ، بدن او می تواند بگوید و انجام دهد ، متعجب شود.”
آقای تول به عنوان بازیگر نیز در فیلم یك گدا بازی می كرد ” Grace Amazing ”(2006) ، یک درام تاریخی در مورد تجارت برده انگلیس ، و شخصیتی به نام مردی بدون پا در سریال HBO“ Rome ”در سال 2007.
او نقش جاه طلبانه تری در “نمایش جانی اك و دیو توول” داشت تولید ge برای شرکت Slung Low در سال 2013 که در خارج از منزل در Royal Armories در لیدز برگزار می شود. او به عنوان یک رقصنده و بازیگر نقش آقای اِک (1991-1991) را بازی کرد ، یک مجری نمایش کناری که به دلیل پدید آمدن خاجی بدون نیمه تحتانی بدن متولد شد. سایر مجریان داستان آقای تول را نقل می کردند زیرا او برای بیان آن بسیار متواضع بود.
آقای. تول ، آقای اك را تحسین كرد و در سال 2013 به بی بی سی گفت: “او قبل از هر كدام از ما آمد و در را برای سایر معلولانی كه بیرون از خانه هستند و در حال اجرا هستند باز كرد.”
آقای. تول به ندرت در مورد دستاوردهای خود ، حتی نقش خود در بازیهای پارالمپیک 2012 ، لاف زد.
“او به ما نگفت که در این مراسم چه نقشی را بازی می کند” مادر بلافاصله پس از اجرای خود در این مراسم به دیلی تلگراف گفت. “او فقط گفت ،” تو من را می بینی “و اشاره كرد كه كمی پرواز خواهد داشت و حدود سه دقیقه در آن خواهد بود.”
بعد از یک انفرادی باله که آواز” Bird Gerhl “توسط Birdy را خواند ، آقای Toole بالاتر از یک استادیوم کامل المپیک در سیمها در یک گذرگاه هوایی است.
خانواده وی در تلویزیون تماشا می کردند.
“این جادویی بود ،” گفت مادرش که امسال درگذشت. “ما فقط از آن دور شده ایم.”
