لیزو در اوایل کار خود یکی از چندین زن جوان سیاه پوست در مینیاپولیس بود که توسط پرینس به عنوان راهنما استخدام شد. لیزو با مقایسه رابطه آنها با “چارلی و فرشتگان” به یاد می آورد که به جلسات ضبط در مجتمع پارک بزرگ پیسلی پرنس می رود که در بیشتر اوقات ، آنها هرگز حتی پرینس را نمی دیدند – در عوض ، او از طریق بلندگوهای استودیوی ضبط با آنها ارتباط برقرار می کرد. لیزو گفت: “برای من ، من مثل این بودم كه عرفان واقعی است ، من نمی خواهم با آن بحث كنم.”

متأسفانه ، تا زمان مرگ نوازنده افسانه ای ، لیزو قبلاً به لس آنجلس نقل مکان کرده بود. او به خاطر آورد آخرین باری که پرنس را در استودیوی خود دید و در حال تماشای اجرای “بنفش باران” روی پیانو بود. او گفت: “او در حالی که بازی می کرد شروع به گریه کرد.” “این زیباترین صدایی بود که شنیده اید. پیانو سیم و ویولن داشت ، و من مثل این بودم: “اوه ، این صداها از کجا می آید؟” و صدای او بسیار زیبا بود ، و سپس گریه کرد ، و بسیار زیبا بود. “

“و سپس او مثل این شد ، … من واقعاً باید در لیست تنظیماتم کار کنم ،” “او با خنده اضافه کرد. “چون او مثل این بود ،” من نمی توانم خیلی زود این کار را انجام دهم. “اما” باران بنفش “او را خیلی تحت تأثیر قرار داد. اما فکر نمی کردم مشکلی پیش آمده باشد من هرگز این همه احساسات را از او ندیده بودم. “

او افسردگی و اضطراب خود را با قارچ پسلوسیبین درمان کرده است