5. جان کیل و تری رایلی: ایده های مارس (1971)

در اینجا چیزی از جنبه کلاسیک‌تر کِی وجود دارد: آهنگی طولانی و با شکوه که توسط پیانو و نه یک بلکه دو نوازنده درام اجرا می‌شود، از «Church of Anthrax»، آلبومی مشارکتی و عمدتاً بداهه‌ای که او با تری رایلی، نوازنده تجربی ساخته است. “Ides of March” اساساً به نظر می رسد که دسته ای از چیزها به مدت 11 دقیقه متوالی از یک کمد بیرون بیفتند، به قانع کننده ترین شکل ممکن. من یکی از طرفداران بزرگ این آلبوم هستم و خوشحال شدم که در گزارش های خود متوجه شدم که تاد هاینز نیز چنین است – این یکی از نامفهوم تر در دیسکوگرافی کیل است، اما ما علاقه مندان نسبت به آن بسیار علاقه مندیم. (در یوتیوب گوش کنید)

6. جان کیل: «هونی بی (اولین درس فرانسه)» (1981)

همانطور که در حال تحقیق در مورد Cale بودم، این آلبوم، “Honi Soit” از سال 1981، هیجان انگیزترین کشف من بود. (هی، آن مرد آزاد شده است 17 آلبوم های انفرادی; حتی یک طرفدار مثل من همیشه نمی تواند ادامه دهد!) رویکرد کیل به قدری جلوتر از زمان خود بود که او به راحتی توانست در طول دهه ها وارد ژانرهای مختلف در حال ظهور شود. «ترس»، همراه با تولید او برای اسمیت و استوگ، او را به عنوان پدرخوانده پانک معرفی کرد، در حالی که «هونی سویت» ثابت می‌کند که او پست پانک و موج نو را به همان شهود درک کرده است. ترانه در این آهنگ کوبنده «Honi soit qui mal y pense» است، یک عبارت قدیمی آنگلو-نورمن که هنوز هم شعار سلطنت بریتانیایی گارتنر است. این تقریباً به عنوان “شرم بر کسی که فکر بدی در مورد آن دارد” ترجمه شده است. آن را به Cale بسپارید تا صدایی بسیار باطنی را فوراً جذاب کند. (در یوتیوب گوش کنید)

7. لو رید و جان کیل: “کار” (1990)

رید و کیل برای اولین بار پس از سالها در مراسم خاکسپاری وارهول در سال 1987 دوباره همدیگر را ملاقات کردند. مرگ غیرمنتظره دوستشان به هر دو ضربه سختی زد و می خواستند راهی برای ادای احترام بیابند. پیشنهاد آنها آلبوم “Songs for Drella” در سال 1989 بود که در مکان‌های مختلف در شهر نیویورک مانند انبار سنت آن و آکادمی موسیقی بروکلین کار شاپ کردند. جیمز مورفی از ال سی دی ساوندسیستم (یک سوپر طرفدار جان کیل) به من گفت که تولید کاملاً مینیمالیستی آلبوم بر او تأثیر گذاشته است. او تعجب کرد: «تا آن زمان نمی‌دانستم که می‌توانی چنین آهنگی را بگذاری و آنقدر مطمئن باشی که بگوییم آن کار انجام شده است». من هم از طرح‌های تمیز پیانوی ضدکِیل و گیتار بی‌معنای رید خوشم می‌آید، چه بهتر که صدای برخورد آنها را بشنویم. (در یوتیوب گوش کنید)

8. جان کیل: “هللویا (تکه ها)” (1991)

قبل از اینکه “Hallelujah” به استانداردی که امروزه به طرز غم انگیزی بیش از حد پوشش داده شده و از نظر فرهنگی در همه جا حاضر است باشد، یک قطعه نیمه مبهم لئونارد کوهن بود که در اولین انتشار آن در سال 1984 تاثیر چندانی نداشت. آهنگی که کیل انتخاب کرد در سال 1991 در آلبوم ادای احترام کوهن پوشش دهد – که در ابتدا نسخه ای بود که در ابتدا گوش جف باکلی را جلب کرد. بقیه، خوب یا بد، تاریخ است. من و کیل کمی درباره آهنگ بحث کردیم، و هر دو از این که «Hallelujah» به یک فحش جدی و جدی تبدیل شده، ناله کردیم. نسخه سکونت ماهرانه کیل مطمئناً با طنز کینایی که بیشتر مترجمان دیگر از آن غافل می شوند، به خصوص در ارائه این سطر، «زمانی بود که به من اطلاع دادی واقعاً در زیر چه خبر است/اما اکنون هرگز آن را به من نشان نمی دهی. ، آیا؟” کیل به درستی گفت: “این گستاخ است، اینطور نیست؟” (در یوتیوب گوش کنید)

9. برایان انو و جان کیل: “در اتاق پشت” (1990)

اگرچه زمان حضور آنها در استودیو با هم بحث برانگیز بود، اما کِیل و راک‌باز همکار برایان انو در «Wrong Way Up»، آلبوم مشترکی که در سال 1990 منتشر شد، چیزی جذاب و غیرمنتظره خلق کردند. به خصوص «Spinning Away» درخشان و خشخاش – اما من این شماره آرام و شاعرانه را دوست دارم که کیل با زمزمه ای باحال می خواند. (در یوتیوب گوش کنید)

10. مخمل زیرزمینی: “عملیات لیدی گودیوا” (1968)

و در اینجا یک کلاسیک دیگر Velvets برای اندازه گیری خوب، از آخرین آلبوم VU که Cale در آن ظاهر شد، وجود دارد، “نور سفید/حرارت سفید”. با تمام احترامی که برای رید قائل هستم، من عاشق لحظات معدودی هستم که کیل با مخمل ها سرب می خواند. چیزی بسیار دلچسب در مورد آواز او در اینجا وجود دارد، اما در عین حال آنها همیشه با ظرافت خاصی آغشته هستند. (در یوتیوب گوش کنید)