چی مودو عکاس در سال 1991 برای اخبار آمستردام کار می کرد و به دنبال کارهای مستقل بود. یکی از طرفداران هیپ هاپ مانند Run-DMC ، Beastie Boys و LL Cool J ، در دفاتر The Source ، مجله کوچکی که به مهمترین رسانه رپ دهه تبدیل شد ، متوقف شد.

آقای مودو خیلی زود خود را در محل کار یافت و با هنرمندانی ارتباط برقرار کرد که غالباً در آن زمان همه ناشناخته بودند. آنها بعداً به عنوان شناخته شده ترین سرگرم کننده های جهان تبدیل می شوند.

این عکاس ، اکنون 54 ساله ، گفت که حتی در آن زمان ، او با عباراتی تاریخی فکر می کرد.

وی گفت: “من یک مستندساز هستم.” “به عنوان یک مستندساز ، شما واقعاً می خواهید که مردم بتوانند به عکس های شما نگاه کنند و ببینند چه خبر است.”

سی سال بعد ، تصاویر آقای مودو از توپاک ، Notorious BIG ، اسنوپ داگ ، قبیله Wu-Tang و دیگران شامل تصاویر بنیادی آن دوران است که در آن رپ از خرده فرهنگ به زیبایی شناسی غالب سرگرمی های آمریکایی تبدیل شد. پرتره های او – از یک بیگی رواقی که توسط مرکز تجارت جهانی قاب گرفته است ، از یک توپاک بدون پیراهن که به دوربین خیره شده است – پاک نشدنی است.

در این پاییز ، آقای مودو از مزایای کار خود از دهه 90 استفاده کرده است. در ماه سپتامبر ، ساتبی هشت عکس خود را در حراجی فروخت ، از جمله عکس بیگی جلوی برج ها که 30240 دلار درآمد داشت و پرتره Eazy-E که 12600 دلار فروخته شد.

و روز پنجشنبه ، نسخه هایی از تصاویر آقای مودو از توپاک و بیگی برای خرید در دسترس خواهد بود که در پارچه 300 سویشرت لوکس نسخه محدود طراحی شده توسط دیوید هلوانی طراح طراحی شده است. تصاویر چاپ صفحه ای نیستند ، بلکه تفریحات دقیق و اصلی در هفت سایه مختلف نخ هستند.

آقای هلوانی با مشارکت آقای مودو ، 75 ژاکت پیراهن کش ورزش (قطعه 395 دلار) و 75 پیراهن کلاه دار (قطعه 495 دلار) با هر تصویر منتشر خواهد کرد. 300 لباس برای خرید در یک “گالری مجازی” در دسترس خواهد بود که آقای هلوانی از 19 نوامبر در وب سایت خود میزبانی می کند.

آقای هلوانی ، كه آقای ژانویه 2018 را در خیابان SoHo به رسمیت شناخت و او را در محل قرار داد ، گفت: “من می خواستم كه این كل پروژه به عنوان یك پروژه هنری تلقی شود.”

در اوایل دهه 1990 ، همکاران آقای مودو در منبع نمی توانستند بدانند که روزی عکسهای او به موارد لوکس تبدیل می شود. این مجله کوچک بود و کارمندان آن در یک محیط رسانه ای کار می کردند که با فرهنگ مورد حمایت آنها غیر دوستانه بود.

اما تا حدی به این دلیل که The Source یکی از معدود رسانه هایی بود که ژانر را به طور جدی پوشش می داد ، به فروشگاهی یک طرفه برای هنرمندان و کسانی که به آنها اهمیت می دادند تبدیل شد. کارمندان آن روابط نزدیک با رپرهایی که مشهور جهان بودند را ایجاد کردند. در برخی موارد ، این مجله نقشی اساسی در مشاغل هنرمندان داشت و آنها را از طریق ستون Hype بدون امضا خود به برچسب ها رساند.

هاوك ، نیمی از دو نفره كوئینزبریج Mobb Deep ، گفت: “در آن زمان منبع همه چیز بود.” “شما می خواستید در منبع باشید زیرا همه به آن نگاه می کردند.”

آقای مدو در کنار کار خود برای این مجله ، جلدهای آلبوم را نیز ضبط کرد ، از جمله آواز Mobb Deep در سال 1995 با نام “بدنام”. شلیک مشخصه رویکرد کامل آقای مودو بود.

هاوک گفت: “من داشتم خسته می شدم.” وی گفت: “اما او همچنان تلاش می کرد سناریوهای مختلفی را انجام دهد ، و من از او بخاطر آن تشکر می کنم ، اکنون به آن نگاه می کنم. از آنجا که پوشش واقعی آلبوم “The Infamous” برای من ، از نظر من ، با محتوا مطابقت دارد. ما قبل از آن با عکاسان سر و کار داشتیم. اما با چی این احساس متفاوت بود زیرا احساس می کرد که او به او اهمیت می دهد. “

آقای مودو گفت که برخی از این اعتماد حاصل شد زیرا افرادش می فهمیدند که زندگی او چگونه می تواند با زندگی آنها تلاقی کند.

وی گفت: “من اهل هود نیستم ، اما آنها مردم من هستند ، بنابراین احساس می كنم در خانه هستم.” “من به یک مرد سیاه پوست نگاه می کنم که در اینجا شعرهایی را می نویسد که ناشی از تجربیات او در آمریکا است و من نیز از آنها هستم. تجربیات ما ممکن است موازی باشند ، در بعضی مواقع در هم تنیده می شوند. “

عکاسی آقای مودو سوژه های او را به جوانی آمریکایی معرفی کرد که به او گفته شده بود از رپرها می ترسند. لارنس وار ، مدیر مشترک برنامه مطالعات آفریقا در دانشگاه ایالتی اوکلاهما گفت که این تصاویر یک پیش داوری بسیار ضروری را فراهم می کند.

آقای وار گفت: “رسانه اصلی در آن زمان این افراد را به نوعی شرور معرفی می كرد.” “آنها ترسناک هستند ، آسیب رسان هستند ، خطرناک هستند. منبع – و واقعاً عکاسی چی – به خوبی از عهده نشان دادن آنها به عنوان افراد روزمره برآمد. “

برای برخی ، افزایش ارزش مصنوعات هیپ هاپ می تواند تا حدودی ناراحت کننده باشد. به هر حال ، این موسیقی مردمی بود که از پایین به بالا ساخته شده بود. آقای مودو این اخلاق را تأیید کرد و گفت که تلاش می کند کار خود را با قیمت های مختلف در دسترس عموم قرار دهد.

“بله ، من می توانم در یک حراجی در Sotheby’s یک حرکت قطعه ای داشته باشم ، اما همچنین به شما یک پوستر 20 دلاری یا کارت پستال 1 دلاری یا کارت تبریک 2 دلار یا اسکیت بورد 60 دلاری به شما می فروشم ، زیرا برای بعضی از مردم این تنها چیزی است که آنها توانایی خرید آن را دارند او گفت. “و نباید از آنها انکار کرد.”

کاساندرا هاتون ، معاون رئیس Sotheby’s که مسئول حراج فروش عکس های آقای مودو بود ، گفت که برای او مهم است که افرادی که فرهنگ را ایجاد کرده اند به خاطر کمک هایشان پاداش بگیرند.

وی گفت: “من ترجیح می دهم هنرمندانی که بسیاری از آنها در روز درآمد زیادی کسب نکرده اند ، ترجیح می دهم که آنها هم اکنون پول کسب کنند.” “من ترجیح می دهم آنها شناختی را که شایسته آنهاست بدست آورند.”

از این گذشته ، کالاهای جمع آوری شده از سلطنت راک اند رول مدت ها پیش به دلیل ارزش خود شناخته شده بودند. خانم هاتون گفت که هیچ دلیلی ندارد که هیپ هاپ متفاوت باشد.

“چرا که نه؟” او گفت. “چرا ارزش این چیزها بیشتر از راک اند رول نیست؟”