نقش مور، به عنوان نقش مادر دستکاری گر و گاهی غایب گریفیث، به سختی تنها نقشی است که مورد بازنگری گسترده قرار گرفته است. رایان اسپیدو گرین، نوازنده بیس باریتون – یکی از برجسته‌ترین بازیگران «آتش» و ستاره «قهرمان» – گفت که وقتی برای اولین بار در مورد این اپرا با پیتر گلب، مدیر کل Met صحبت کرد، احساس کرد که این نقش برای او بسیار عالی است. .
گلب به او گفت: «سپیدو، زیبایی داشتن یک آهنگساز زنده همین است: همه چیز می تواند تغییر کند.
“قهرمان”، با لیبرتو از مایکل کریستوفر، می گوید داستان زندگی آماده تابلوئید گریفیث. گرین یانگ امیل را می خواند، در حالی که اریک اوونز، باس باریتون کهنه کار، نقش امیل قدیمی را انتخاب می کند که در اوایل دهه 2000 در خانه سالمندانی در لانگ آیلند زندگی می کند. بوکسور جزایر ویرجین را به مقصد نیویورک ترک می‌کند، سپس در یک کارخانه کلاه‌سازی کار می‌کند تا اینکه در دهه 1960 قهرمان سبک وزن شود. در رینگ با بنی پارت، گریفیث ناخواسته ضربات مهلکی را وارد می‌کند که ثابت می‌شود مهلک هستند و گریفیث را برای سال‌ها مضطرب می‌کند.
بلانچارد گفت: «این حالت رویایی وجود دارد که امیل در آن است، زیرا او با زوال عقل سروکار دارد. ترکیبی از آن هارمونی و آن صدا وجود دارد، در مقابل زمانی که امیل جوان تر است. و آکوردهای متحرک؛ جلو و عقب می رود اما همه اینها داستان محور است، و داستان محور در زبان من است که من به عنوان یک نوازنده جاز با گوش دادن به آن بزرگ شدم.»
موضوع دیگری در اپرا وجود دارد، سفر گریفیث از دنیایی با رمزگذاری مستقیم به دنیای عجیب و غریب. به عنوان یک مرد جوان، در نیویورک، او به سمت کافه‌ها و مردان همجنس‌گرا جذب می‌شود و در عین حال در «دنیای مردانه» بوکس نیز عالی است. دنیای ورزش یا نمی‌خواهد در مورد عجیب و غریب بشنود، یا آشکارا او را به دلیل تمایلات جنسی اش مورد تمسخر قرار می‌دهد.
همانطور که گریفیث تضادهای دراماتیک را دنبال می کند، امتیاز بلانچارد نیز همینطور است.
آهنگساز دوست دارد در مورد عشق خود به پوچینی صحبت کند – و شما می توانید برخی از آن ها را در آریا “امیل جوان” “چه چیزی یک مرد را مرد می کند؟” بشنوید. اما در سکانس های بوکس، یک حس محرک از غوغای جاز عضلانی و پس از باپ وجود دارد. (همانطور که در “آتش”، درامر جف واتس، معروف به Tain، یک ترکیب جاز را رهبری می کند که در ارکستر تعبیه شده است.) و لحظاتی وجود دارد که در آن ادغام به اندازه کافی به خوبی ترکیب شده است که به نظر می رسد هیچ ورودی سبکی دست بالا را نداشته باشد.
