ارغنداب ، افغانستان – انار را از وسط نصف کنید و محفظه های پر از دانه خون آن را تقریباً شبیه قلب شکسته نشان دهد. در ولسوالی ارغنداب ، که در افغانستان تقریباً مترادف با میوه است ، یک حمله طالبان قلب را از فصل برداشت قطع کرده و خانواده های کشاورز را ناامید کرده است.

حمله در جنوب افغانستان در اواخر اکتبر آغاز شد ، ماه نخست برداشت انار که از سپتامبر تا نوامبر ادامه دارد. در یک روز اخیر در این ماه ، گلالای امیری و 10 نفر از کارگرانش هر آنچه را که از ترس مانده بود جمع کردند. چند كشاورز در یك باغ در نزدیكی توسط مواد منفجره دفن شده طالبان كشته شده بودند.

آقای امیری در حالیکه با گوشهای صورتی رنگ جلوی صورت برنزه و پیرش را گرفته بود ، در میان کارگران خود زانو زد و گفت: “وقتی جنگ شروع شد ، ما نمی توانستیم به اینجا بیاییم.” او و افرادش از اینکه چند کیسه و جعبه را پر کردند ناامید شدند. “بیشتر انارها از بین رفته اند.”

ارغنداب 10 سال پیش در اوج جنگ در مرکز شدیدترین نبردها قرار داشت ، زمانی که آمریکایی ها به ولایت قندهار آمدند تا طالبان را در هنگام افزایش نیروهای رئیس جمهور باراک اوباما بیرون کنند. اما در سالهای اخیر ، به گفته محلی ها ، اوضاع نسبتاً ساکت مانده بود و ارغنداب نیز رگه ای از محصول خوب را تجربه کرده بود.

اما حتی در بحبوحه مذاکرات صلح میان طالبان و دولت افغانستان ، ساکنان جنگ اخیر را وخیم ترین جنگی که از زمان ورود شوروی در دهه 1980 دیده اند ، توصیف کردند و مزارع خود را بولدوزر کردند و زمین را سوزاندند.

در طرح گسترده 40 ساله جنگ ، یک فصل انار گلوله ای در مقایسه با افزایش خشونت در سراسر کشور رنگ می بازد. اما برای مردم ارغنداب – از کشاورز گرفته تا مغازه دار ، که همه تلاش می کنند زندگی خود را بکنند – این درگیری ها تنها سرنوشت نامشخص با این همه افغان را علیرغم صحبت در مورد صلح برجسته می کند.

آقای امیری گفت: “من با از دست دادن روبرو هستم ، دستان دستکش خود را می چرخاند تا انار را بچرخاند و به دنبال پوسیدگی یا ترک خوردن باشد. او مجبور شد 40 کارگر خود را به دلیل جنگ اخراج کند – این روند تقریباً بر روی 1000 کارگر روزانه در ارغنداب تأثیر گذاشته است.

بخش مهمی از اقتصاد کشاورزی افغانستان به انار تعلق دارد و در حالی که در سایر ولایات تجارت داخلی انجام می شود و رشد می کند ، این میوه افتخار قندهار است. به گفته صادرکنندگان میوه که برای این مقاله مصاحبه شده اند ، این استان صادر کننده عمده ای به پاکستان و هند است ، اما امسال این محموله ها دیرتر و کمتر از حد معمول بوده است. یکی گفت امسال فقط به اندازه یک سوم درآمد معمول دارد.

جان محمد ، 34 ساله ، صادر کننده دیگر انار که در شهر قندهار مستقر است ، گفت: “محصول ارغنداب خوب نبود زیرا ما به موقع آن را دریافت نکردیم.” “سال خوبی نبوده است.”

ضررهای پولی اقتصادی را که در حال حاضر مانند سایر کشورها با شیوع ویروس کرونا برجسته است ، رو به پایین می کشاند.

این تأثیرات مالی به شدت توسط مردم ارغنداب احساس شد.

لوانای آقا ، 76 ساله ، با روسری و عمامه سفید ، از لبه باغ خود نگاه می کرد در حالی که آقای امیری انارهای خود را بوکس می کند. آقای آقا و آقای امیری هم مانند همه اینجا انارها را پرورش داده و فروخته اند و این میوه برای چندین نسل شیوه زندگی بوده است.

هر جعبه انار در اینجا با افتخار با یک شابلون سبز مشخص می شود که منشا آن است: ارغنداب.

هنگامی که جنگ آغاز شد ، آقای آقا ، که خود یک فرمانده شورشی در جنگ علیه اتحاد جماهیر شوروی در دهه 1980 بود ، زنان و فرزندان خانواده 32 نفره خود را به شهر قندهار فرستاد در حالی که او و دیگر مردان برای محافظت از سرزمین خود باقی ماندند و دام

آقای آقا در حالی که جنگ را بازگو می کرد ، چشمانش تنگ شد و گفت: “ما در تیراندازی بودیم.” نتوانست میوه اش را به بازار برساند و طوفان باران آن را تشدید کرد ، بیشتر انارهای او نابود شدند. وی گفت ، در سال 2019 ، آقای آقا تقریباً 9300 دلار درآمد کسب کرد. امسال: حدود 620 دلار.

آقای آقا گفت: “باغ تنها منبع درآمد ما بود.” “ما نمی دانیم چه کار دیگری باید انجام دهیم.”

آقای آقا گفت ، تمام خانواده او به این درآمد اعتماد می كنند. “این تنها باری است که ما از زمان حمله شوروی اینگونه رنج می بریم.” این زمانی بود که نیروهای شوروی باغ او را با بولدوزر بولدوزر کردند.

وی گفت ، تا زمانی که آقای آقا می تواند انار بچیند و خانواده خود را تغذیه کند ، مهم نیست که کدام پرچم – دولت یا طالبان – بالای سر او پرواز می کند. آقای آقا ، مانند بسیاری از کشاورزان که درگیر جنگ بی وقفه جنگ بودند ، نسبت به هر دو طرف درگیری میزان ضددردی نشان داد.

باغ آقای آقا در حیاط هایی از ساحل رودخانه ارغنداب و یک پل مهم استراتژیک که بیش از یک دهه پیش ساخته شده است ، قرار دارد و به مردم و وسایل نقلیه اجازه عبور و مرور از شهر قندهار را می دهد.

این نوار زمین به سرعت به خط مقدم طالبان تبدیل شد ، جایی که شلیک مسلسل و موشک در آبهای روان رودخانه هر شب که ماه اکتبر به نوامبر رسید ، منعکس شد.

علت حمله طالبان در اوج برداشت مشخص نیست. یک مقام طالبان ، که خواست نامش فاش نشود با نیویورک تایمز صحبت کرد زیرا از وی در مورد تاکتیک ها صحبت نکرد ، توضیح داد که شورشیان قصد نداشته اند تا این لحظه به ارغنداب فشار بیاورند و می خواستند به مناطق دیگر تمرکز کنند. اما به گفته وی ، به دلایلی ، مبارزان فراتر از برنامه ریزی ها به باغها رفتند و این باعث اعتراض بزرگان محلی شد. این مقام گفت ، جنگجویان پس از آن عقب نشینی کردند – به دلیل احترام ، نه به دلیل حملات هوایی ایالات متحده یا ضد حمله های دولت.

اکنون با عقب نشینی جنگ به مناطق دیگر در جنوب ، مواد منفجره پنهان مانده در مزارع همچنان تهدیدی برای هزاران خانواده وابسته به برداشت انار است. بمب های کنار جاده ای همیشه یکی از عناصر اصلی طالبان بوده است ، اما استفاده از آنها در باغات در اوج برداشت ، که احتمالاً پیشرفت دولت را به تأخیر می اندازد ، به ویژه بی رحمانه تلقی می شد.

عبدالله خان ، 30 ساله ، فرمانده پلیس ملی افغانستان ، مسئول ایست بازرسی که از تلاش بسته بندی آقای امیری و پل استراتژیک ارغنداب چشم پوشی می کرد ، به یاد آورد که چگونه وی می تواند صدای جت های جت های آمریکایی بالای سر را در هنگام جنگ بشنود.

مقامات امنیتی گفتند که این بمباران آمریکایی تنها چیزی بود که باعث شد طالبان نتوانند به طور کامل منطقه را تسخیر کنند.

آقای خان در مورد طالبان در حال پیشروی گفت: “آنها به تعداد زیادی آمدند.” آنچه تهاجم اخیر را متمایز کرد – بدترین چیزی که او در 20 سال حضور خود در منطقه دیده بود – این بود که شورشیان با حملات ضرب و شتم جنگ نکردند ، آنها موج آمدند و زمین خود را حفظ کردند.

یکی از پاسگاه های بتونی آقای خان در ایست بازرسی به وضوح نشانه های اصابت موشک را داشت: یک دهانه کم عمق که توسط گازهای ریلی حاصل از ترکش های مارپیچ احاطه شده است. وی گفت: “هیچ کس نمی تواند ما را نجات دهد.”

جناب خان اصرار داشت که پلیس در آنجا باقی مانده و برای پاسگاه جنگیده است. کشاورزان نزدیک آنها را به ترک پست متهم می کنند – همانطور که گفته شد در چندین ایست بازرسی پلیس اتفاق افتاده است. آقایان جناب خان ، که لباس غیرنظامی پوشیده بودند ، ساعت 10 صبح چای می نوشیدند و حشیش می کشیدند ، این را نمی گفتند.

در حالی که جیب کنترل دولت در حال حاضر ساکت است ، آقای خان و افسران پلیس همکارش شکایات بی امان خود را ارائه داده اند. کشاورزان ارغنداب فقط می خواهند بدون داشتن مواد منفجره طالبان و امید به نوعی کمک از دولت با آغاز زمستان ، به باغها و مزارع خود برگردند.

این شامل آقای آقا و خانواده بزرگ او می شود.

شریف احمد رسولی ، ولسوال ارغنداب ، گفت: حدود 3500 خانواده تحت تأثیر نبردها قرار گرفته اند و افزود که فقط 200 نفر تا اواسط ماه نوامبر به نوعی کمک غذایی دریافت کرده اند. وی افزود ، 15 غیرنظامی در این حملات کشته شدند ، از جمله حداقل 5 کشاورز که بعدا در مزارع خود بر اثر مواد منفجره مخفی کشته شدند.

آقای آقا گفت: “اگر به كمكی نرسیم زندگی ما نابود خواهد شد.” “ما قادر به خوردن یا پر کردن شکم کودکان خود نخواهیم بود.”

نجیم رحیم در تهیه گزارش همکاری داشت.