اندی رورک، نوازنده باس اسمیتز، یکی از تاثیرگذارترین گروه های دهه 1980، درگذشت. او 59 سال داشت.
هم گروه سابق او جانی مار، گیتاریست گروه اسمیتز، مرگ آقای رورک را در شبکه های اجتماعی اعلام کرد و علت آن را سرطان لوزالمعده عنوان کرد. او زمان و مکان مرگ آقای رورک را مشخص نکرد.
آقای مار گفت: «اندی به عنوان یک روح مهربان و زیبا و به عنوان یک نوازنده فوق‌العاده با استعداد به یاد خواهد آمد.»
آقای رورک در تمام آهنگ‌های معروف گروه بریتانیایی، از جمله «There Is a Light That Never Goes Out» و «This Charming Man» نواخت، و به تبدیل اسمیت‌ها به یک کنش مذهبی در ایالات متحده و یک چارت کمک کرد. گروه برتر کشورش
رابرت پالمر، در بررسی اولین آلبوم گروه در سال 1984، “The Smiths” برای نیویورک تایمز، گفت که “موسیقی، اشعار، صدا و موضع کلی آنها، فردی و کاملاً خارق العاده است.”
دیوید کاوانا، روزنامه‌نگار ایرلندی، در سال 1993 نوشت: بیس‌نوازی خوش‌نقش آقای رورک همیشه «به‌طور معمول ناخوانده بود»، اما همچنین «به‌طور غیرقابل بحثی در بالای کشو بود». آقای کاوانا افزود، موریسی، خواننده اصلی گروه، یک بار گفت که آقای رورک به اندازه کافی خوب است که در گروه الویس حضور داشته باشد.
اسمیتز در سال 1982 در منچستر انگلستان تشکیل شد. قبل از اینکه آقای مار از آقای رورک نوجوان، دوست دوران کودکی خود بخواهد، گروه چند نوازنده بیس داشت. در مصاحبه ای با گاردین در سال 2012، آقای رورک به یاد آورد که اولین برنامه خود را با گروه در یک کلوپ کوچک همجنس گرایان اجرا کرد. او گفت که اسمیت ها همیشه “تا حد مرگ تمرین می کردند”، بنابراین وقتی محبوبیت آنها به سرعت افزایش یافت، جای تعجب نداشت.
در عرض دو سال، اسمیت ها اولین موفقیت خود را در بریتانیا با “بهشت می داند که من اکنون بدبخت هستم” را به دست آوردند، اما موفقیت مشکلاتی را به همراه داشت، از جمله ایجاد عادت هروئین توسط آقای رورک. او در مصاحبه‌ای در سال 2011 به یاد می‌آورد: «شما شروع به دریافت یکسری پول می‌کنید و نمی‌دانید چه کاری باید انجام دهید.»
در سال 1986، موریسی آقای رورک را به دلیل مصرف مواد مخدر از طریق کارت پستال اخراج کرد، اما او به زودی دوباره به آن ملحق شد.
اسمیتز در سال 1987 با انتشار چهار آلبوم برای همیشه از هم جدا شد. دو سال بعد، آقای رورک و مایک جویس، درامر گروه، اقدامات قانونی را علیه هم گروه های سابق خود آغاز کردند و ادعا کردند که آنها شرکای مساوی بوده اند و باید سهم بیشتری از حق امتیاز دریافت می کردند (فقط 10 درصد به آنها داده شده بود).
آقای رورک که با موفقیت محدودی در چندین گروه دیگر بازی کرد، پس از پیشنهاد 83000 پوند (حدود 100000 دلار) از پرونده خود صرف نظر کرد. اما آقای جویس به دادگاه رفت، جایی که یک قاضی به نفع او تشخیص داد و گفت که موریسی باید حدود یک میلیون پوند به او غرامت بپردازد.
در سال 2007، آقای رورک به بی بی سی گفت که جدایی اسمیت ها «هنوز کمی هوشمندانه است». اما، او افزود، حداقل آهنگ‌هایی که او برای «مقاومت در آزمون زمان» به کار می‌برد.
لیستی از بازماندگان بلافاصله در دسترس نبود.
