آقای شیران گفت: “اینکه کسی وارد شود و بگوید، “ما شما را باور نمی کنیم، شما باید آن را دزدیده باشید.”

او اصرار داشت که از “Let’s Get It On” قرض نگرفته است، و با نواختن یک گیتار آکوستیک در جعبه شاهد، نشان داد که پیشرفت آکورد در هسته هر دو آهنگ، در حالی که مشابه است، یکسان نیست.

او شهادت داد که در «تفکر با صدای بلند»، دومین آکورد از چهار آکورد پیشروی، ماژور بود، و پیشنهاد الکساندر استوارت، موسیقی شناس از دانشگاه ورمونت که توسط شاکیان استخدام شده بود، رد کرد، مبنی بر اینکه این آکورد شبیه به آکورد جزئی است. “بیایید آن را شروع کنیم.”

آقای شیران گفت: “من می دانم که با گیتار چه می نوازم.” “این من هستم که آکوردها را می نوازم.”

آقای شیرن همچنین تحلیل آقای استوارت از ملودی‌های آوازی‌اش را – که شامل نمونه‌ای با تغییر برخی نت‌ها بود – «جنایت‌آمیز» خواند.

قانون کپی رایت بر چگونگی شنیدن این دو آهنگ توسط هیئت منصفه حاکم بود. این مورد فقط شامل ترکیبات زیربنایی هر دو آهنگ بود – اشعار، ملودی‌ها و آکوردهایی که می‌توان روی کاغذ نوشت – و نه ضبط‌های آنها. برای آهنگ‌های قدیمی‌تر مانند «Let’s Get It On»، حق نسخه‌برداری محدود به نت موسیقی یا «کپی سپرده» است که در اصل به اداره حق نسخه‌برداری ایالات متحده ارسال شده بود. در “Let’s Get It On”، این نماد اسکلتی بود.

این بدان معنا بود که هیئت منصفه هرگز ضبط اصلی گی را نشنید، که در سال 1973 به شماره 1 رسید. در عوض، متهمان یک بازآفرینی کامپیوتری از آنچه در کپی سپرده نشان داده شده بود، همراه با صدایی روباتیک ارائه کردند که اشعاری مانند «اگر تو احساس می‌کنی من احساس می‌کنم، عزیزم، پس بیا، بیا آن را ادامه دهیم.» ضبط استودیویی آهنگ آقای شیران چندین بار شنیده شد.