هفت سال پیش، اندکی پس از اینکه یاپ ون زوئدن به عنوان مدیر موسیقی فیلارمونیک نیویورک معرفی شد، برای درک بهتر رهبری او، به هر ضبط تجاری او که می توانستم روی آن بگذارم گوش می دادم. من آن را دقیقاً به عنوان یک تجربه سرگرم کننده به یاد نمی آورم، زمانی که اصلاً باید آن را به خاطر بسپارم، و نه تجربه ای که او را تا این حد چاپلوس کرده باشد.

اکنون که مدیر موسیقی بعدی فیلارمونیک نامگذاری شده است، نوبت گوستاوو دودامل است.

این بار، تمرین پیشنهاد متفاوتی است، و خوشبختانه به هیچ وجه به این اندازه هیجان انگیز نیست. وقتی فیلارمونیک او را استخدام کرد، ون زودن نام آشنا نبود، و حتی کلکسیونرهای مشتاق می‌توانستند به خاطر عدم اطلاع از آخرین نسخه‌های او بهانه باشند. دودامل یک سلبریتی ستاره دار هالیوود است که از رابطه دیرینه با برچسب Deutsche Grammophon لذت می برد. در 19 مه، او سمفونی نهم مالر را در اولین حضور فیلارمونیک خود از زمان انتصاب خود رهبری می کند، که در سال 2026 اجرا می شود.

فیلارمونیک امید زیادی به دودامل 42 ساله دارد، اما احتمالاً او را در درجه اول استخدام نکرده است تا بتهوون و برامس را به صورت دیسک در دستور کار قرار دهد، اگرچه او به هر حال رکورد می‌سازد. انتظار می رود که او شخصیت بزرگ تری باشد، طلسمی که تماشاگران خسته و مشتاق را خوشحال کند که ارکستر هنوز آن را مشتاق نکرده است.

رهبری او همیشه تا حدودی تحت الشعاع هیاهوی کورکننده ای بوده است که دیدگاه او را از ساختن موسیقی به عنوان یک نیروی اجتماعی دگرگون کننده احاطه کرده است. ادعاهایی مبنی بر اینکه او “ناجی موسیقی کلاسیک” است دیگر مانند گذشته رایج نیست، اما کلیشه های دیگری از زمانی که او در اواسط دهه 2000 به ستاره شدن رسید، باقی مانده است: اینکه او از نظر موسیقی، مثلاً برای شور و شعف تند، یا برای همیشه ایستاده است. جوانان. او همچنان باید بگوید، همانطور که در فوریه به نیویورک تایمز گفت که «دیگر رهبر ارکستر جوانی نیست».

خود دودامل بارها گفته است که هرگز چنین نبوده است. وقتی 26 ساله بود، باب سایمون از «60 دقیقه» از او پرسید که آیا برای رهبر ارکستر شدن خیلی جوان است؟ او پاسخ داد که از 12 سالگی رهبری می کرد و افزود که هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری دارد. من آنقدر پیر نیستم. او در سال 2011 به منتقد مارک سوئد گفت: من 30 ساله هستم. اما احساس می کنم پیر شده ام. به همین ترتیب، بسیاری از منتقدان، در طول سال‌ها، رویکرد دودامل را به‌عنوان رویکرد یک موسیقی‌دان بسیار ارشد توصیف کرده‌اند. الکس راس از نیویورکر اخیراً گفته است که “او به نوعی از ابتدا بیش از حد بالغ بود.”

پس شاید بهتر است به ضبط‌های دودامل گوش دهیم نه تنها برای شنیدن یک اعجوبه در حال افزایش، بلکه برای آنچه که به سرعت تبدیل شد: یک موسیقی‌دان با تجربه قابل توجه که در بسیاری از دوران حرفه‌ای خود به گروهی از مربیان ستاره دسترسی داشته است. و نزدیک به دو دهه است که با بهترین ارکسترهای جهان همکاری می کند. بر این اساس، دیسکوگرافی او باید تایید گرمتری نسبت به آنچه معقول می تواند داشته باشد، جلب کند.

این بدان معنا نیست که بد است. بیشتر ضبط‌های دودامل کاملاً قابل شنیدن هستند و برخی تأثیرگذار هستند، مانند مجموعه سمفونی‌های ایوز با فیلارمونیک لس‌آنجلس، که او از سال 2009 رهبری آن را برعهده داشته است. تعداد کمی از آنها عصبانی یا وحشتناک هستند، اگرچه تمایل دارند از دودامل فرضی حمایت نکنند. انرژی تمام ستاره؛ برخی از خوانش های او رک و پوست کنده هستند. در کل، او به عنوان یک نوازنده بسیار توانا ظاهر می شود، اما هنوز استعداد جزئیات و درخشش تخیل که یک رهبر ارکستر را خارق العاده می کند، به دست نیاورده است.

اکنون سخت است برای یادآوری کامل هیستری بسیار داغی که دودامل و ارکستر جوانان سیمون بولیوار ونزوئلا ایجاد کردند، زمانی که با ژاکت های زرد، قرمز و آبی خود در سالن های کنسرت اروپا و آمریکای شمالی شروع به مامبو کردند. من هنوز نوجوان بودم که بدون شک در کنسرت تقریباً افسانه ای آنها در لندن پرومز در سال 2007 شرکت کردم. در حالی که بازیکنان آنها را به میان جمعیت سرخوش پرتاب می کردند، یک بزرگسال یکی از آن ژاکت ها را از دستانم ربود. در همان سال، منتقدی دودامل و بولیوارها را «بزرگترین نمایش روی زمین» نامید.

ال سیستما، برنامه آموزشی که بولیوارها از آن بیرون آمدند، بعداً خود را گرفتار تاریکی سیاست ونزوئلا یافت. تیراندازی مرگبار به یک ویولیست جوان از برنامه، آرماندو کانیزالس، در جریان اعتراضات لازم بود تا دودامل به طور علنی با رژیم رئیس جمهور نیکلاس مادورو در سال 2017 مخالفت کند. مدت‌ها پیش، و نوامبر گذشته، او سرانجام احساس کرد که می‌تواند پس از مدت‌ها غیبت دوباره به وطن خود سفر کند. در ماه اوت، او برای اولین بار پس از شش سال در جشنواره ادینبورگ، بولیوارها را رهبری خواهد کرد. او با این گروه که آن را “خانواده من” می نامد، در بهترین حالت خود صدا می کند، و ضبط های آنها در کنار هم حس خوب و اساسی از شخصیت موسیقیایی او را می دهد.

در قلب اخلاق دودامل، شادی در نوازندگی است، و هیچ جا به اندازه «فیستا»، ضبط مسری او از موسیقی آمریکای لاتین، آشکار نیست. در اوایل، او در افزایش محتوای عاطفی یک موسیقی پیشرفت کرد، که توضیح می دهد سرعت افراطی که چایکوفسکی او را – یکی از انتشارات “فرانچسکا دا ریمینی” و پنجمین سمفونی، دیگری فانتزی های شکسپیر – به طور هیجان انگیزی وقتی که او سرانجام به دست می آورد بسیار هیجان انگیز است. به چیزهای سریع این ویژگی او از آن زمان به بعد تعدیل شده است، اگرچه گزارش اخیر فیلارمونیک لس آنجلس از سمفونی “دنیای جدید” دووراک نشان می دهد که او به طور کامل آن را رها نکرده است.

عناصر دیگر سبک دودامل موجود و صحیح است. او دوست دارد بر شکل ملودیک یک اثر بیشتر از زمینه سازی هارمونیک آن تاکید کند. بنابراین، یک پیش درآمد «Tristan» و Liebestod در مجموعه‌ای بی‌نظیر واگنر زیبا، اما سست است. کرکی ریتمیک خاصی نیز وجود دارد، بی میلی برای دادن شخصیت دقیق به ریتم ها. این بدان معناست که یک «آیین بهار» پرشور از وحشیانه بودن درست کوتاهی می‌کند، و همین موضوع رپرتوار کاملاً متفاوت کنسرت سال نوی او در سال 2017 با فیلارمونیک وین را تحت تأثیر قرار می‌دهد، که والس‌ها و پولکاهایش اغلب جذاب، اما به همان اندازه اغلب پیشرو هستند. پا

بسیاری از اینها مربوط به صدایی است که دودامل ترجیح می دهد یا حداقل با آن بزرگ شده است. بولیوارها یک ارکستر عظیم، نمایشی بصری و همچنین موسیقایی بودند، و توده آهنگی آن‌ها بی‌حرکت و غلبه‌کننده بود. جای تعجب نیست که رهبر ارکستر آنها از صدای کامل طرفداری می کند. این لزوماً یک مشکل نیست. با این حال، چیزی که وجود دارد این است که صدای او، همانطور که میکروفون ها آن را می گیرند، می تواند صاف به نظر برسد.

گاهی اوقات این خیلی مهم نیست: یک بروکنر نهم صبور وجود دارد که علیرغم علاقه‌مندی‌هایش به سمفونی گوتنبرگ، که میزبان دودامل برای شاگردی به‌عنوان رهبر ارکستر اصلی آن از سال 2007 تا 2012 بود، راضی می‌شود. اما تمایز لحنی کافی برای زنده کردن وجود ندارد. موسورگسکی او از وین یا اشتراوس او با فیلارمونیک برلین، و همین موضوع در برخی از مالرهای او رخ می‌دهد، از جمله سمفونی پنجم با برلینی‌ها که محتاطانه‌تر و در کل کمتر سرگرم‌کننده‌تر از پنجمی فراگیر است، با آداگیتوی به‌شدت کشیده. ، که او و بولیوارها در سال 2006 برپا کردند. یک سوم از برلین مشابه است: شفاف، اما نه خیلی بیشتر.

سپس بتهوون دودامل است. اولین ضبط او با بولیوارها، یک پنجم ناپایدار را با یک رانندگی همراه کرد، که شنیدن آن هنوز شگفت‌انگیز است. افسوس، “Eroica” بعدی نیست. نه یک چرخه سمفونی‌های خود منتشر شده که مربوط به کنسرت‌های ونزوئلا در سال 2015 است. آهسته و نه کاملاً ثابت، این بتهوون آنقدر به آینده بازگشته است که ممکن است دو یا سه نسل پیش احساس محافظه‌کاری می‌کرد. من بدم نمی آید که اگر تعداد بیشتری از این خوانش ها مانند چهارم خوشحال کننده او باشد و دارای امنیت رسمی و تنش دراماتیکی باشد که این زیبایی شناختی می طلبد.

اگر فیلارمونیک لس آنجلس همان طور که زاخاری وولف، منتقد نیویورک تایمز در سال 2017 نوشت، در طول دوران تصدی دودامل به “مهم ترین ارکستر آمریکا” تبدیل شد، که موفقیت فقط تا حدی در ضبط شنیده شده است. واقعیت‌های اقتصادی ناگوار عصر استریم به گونه‌ای است که حتی دودامل، با وجود تمام شهرتش، این شانس را پیدا نمی‌کند که در استودیو، آنطور که نسل‌های قبلی رهبران ارکستر می‌توانستند، تفسیرهایش را در استودیو به هم بزند.

دودامل نیز نتوانسته وفاداری به موسیقی جدیدی را که او و بازیکنانش در اجرا نشان داده‌اند، کاملاً حفظ کند. ضبط‌های او از باله «Sustain» اندرو نورمن و باله «دانته» توماس آدس بسیار ارزشمند هستند، اگرچه شنیده‌ام که ادس بخش‌هایی از موسیقی خود را با جسارت بیشتری اجرا می‌کند. اگر هیچ چیز دیگری نباشد، دیسکوگرافی دودامل در لس آنجلس به عنوان شاهدی بر حمایت او از جان آدامز اهمیت دارد: و همچنین روایت های پیشگام از “انجیل به روایت مریم دیگر” و “آیا شیطان باید همه آهنگ های خوب را داشته باشد؟”، یک آهنگ شگفت انگیز وجود دارد. “گوشی Slonimsky’s” با روحیه.

اخطارها به درستی تاسف خوردند، هنوز به اندازه کافی برای ادامه در اینجا وجود دارد. سال های اولیه دودامل در سالن کنسرت والت دیزنی به خوبی مستند شده است. نکات برجسته عبارتند از “کنسرتو برای ارکستر” بارتوک هیجان‌انگیز، اما با تمرکز ملایم، اولین بار در ژانویه 2007، و یک برامز چهارم جاه‌طلبانه که برنده جایزه گرمی شد. با این حال، اکثر رله‌های کنسرت‌های آن زمان معمولی هستند، و آهنگ ناهموار مالر اول از جشن افتتاحیه‌اش در سال 2009 بیشتر به عنوان پایه‌ای برای بهبود ضبط‌های بعدی او در لس آنجلس مالر ارزش شنیدن دارد. نهم گرم و دلسوز از سال 2012 می‌تواند با ضربه‌ها و گازهای بیشتری کار کند، اما یک هشتم کاملاً کنترل شده از سال 2019 مؤثر است.

با این حال، چیزی که عجیب باقی می‌ماند این است که رکوردهایی که می‌بایست به راحتی در خانه اجرا می‌شدند، نیستند. پنج سال طول کشید تا دویچه گراموفون «فندق شکن» دودامل را پس از کنسرت های سال 2013 منتشر کند، و اگرچه در اولین گوش دادن به اندازه کافی خوشایند است، اما در یک بار دیگر دلیل آن مشخص می شود: ترسو بودن ریتمیک، همراه با رنگ هایی که چند درجه کسل کننده تر از آن هستند. نور پری روشن برای هر لحظه تأثیرگذار در ادای احترام دودامل به دوستش جان ویلیامز در سال 2019، رزروهای مشابهی در کمین است. وقتی ویلیامز «مارش امپراتوری» را اجرا می‌کند، هم می‌تواند شما را با قدرت نبرد کاملاً عملیاتی امپراتوری، مانند فیلارمونیک برلین، بترساند، و هم مانند فیلارمونیک وین، پوچی آن را مسخره کند. دودامل هیچ اظهار نظری در مورد آن نمی کند.

این نوع چیزها هستند که شما را متعجب می کنند. فیلارمونیک نیویورک دودامل را به عنوان مردی که لئونارد برنشتاین زنده شد، به عنوان مردی که ارکستر را به جایگاهی که در حقیقت تنها به صورت دوره‌ای در تاریخش از آن لذت می‌برد، باز می‌گرداند. اما هر چیز دیگری که برنشتاین بود، او یک رهبر ارکستر متمایز بود. چه کسی می داند؟ شاید دودامل هم بتونه یکی بشه. اما او کار دارد.