از زمان بازگشت به سالن دیوید گفن در این فصل، فیلارمونیک نیویورک سعی کرده است از فضای تازه بازسازی شده و از نظر فنی ماهر خود استفاده کند تا به چند نمایش برتر جذابیت چندرسانه ای بیشتری بدهد.
«سان خوان هیل» اثر اتین چارلز در ماه اکتبر فصل را افتتاح کرد و مستقیماً به جابجایی جمعیتهای آسیبپذیر اقتصادی در اواسط قرن در بلوکهایی که به مرکز لینکلن تبدیل شدند، پرداخت. «راهپیمایی به سوی رهایی»، برنامه ای در ماه مارس با موسیقی آهنگسازان سیاه پوست، با ویدئو آرت همراه بود.
در هر دو مورد، احساس کردم که مولتی مدیا – هر چند با حساسیت ارائه شده باشد – تجربه من را از موسیقی تضعیف کرد. در طول “San Juan Hill”، Jaap van Zweden، مدیر موسیقی فیلارمونیک، با گروه Creole Soul چارلز یک رابطه واقعی و شتاب ایجاد می کند. اما پس از آن مکثی برای یک تلقی جدید طولانی از تفسیر ویدیویی وجود خواهد داشت. و کار جدیدی از کورتنی برایان در جریان «راهپیمایی به سوی رهایی» آنقدر گیرا بود که گاهی چشمانم را میبستم تا تجربهام به شدت از دریچهی یک هنرمند دیگر فیلتر نشود.
روز پنجشنبه، زمانی که ون زودن فیلارمونیک را در یک نمایش پرهیاهو دیگر رهبری کرد که قابلیتهای چندرسانهای گفن هال را به نمایش گذاشت، احساس کردم که باید دوباره چشمانم را ببندم. این اتفاق در موومان دوم تخیلی جولیا وولف “UnEarth” رخ داد – آخرین مجموعه اخیر او از تلاشهای اعتراضی شبیه به اوراتوریو، که به عنوان افتتاحیه دو هفته برنامهنویسی با ذهنیت زیستمحیطی عمل کرد.
در طول موومان دوم، Wolfe – برنده جایزه پولیتزر و بنیانگذار گروه تأثیرگذار Bang on a Can – ترکیبی قدرتمند از صداها را جمع آوری می کند: موسیقی کرال پچ پچ و ضد صدا (که اغلب در زبان های مختلف کلمه “درخت” را شنیده می شود). سازهای کوبه ای مدیون سنت گاملان; نوشته ارکسترال منگنه; خطوط شدید گیتار الکتریک که، همانطور که توسط همکار همیشگی او مارک استوارت نواخته می شد، گزنده بود اما نه چندان تقلیدی از سبک های راک.
پس از نویسندگی جدی کرال در موومان اول – که برگرفته از استعدادهای ترکیبی گروه کر جوانان شهر نیویورک و خوانندگان مرد از Crossing بود – این ترکیب صداها یک انتقال خوشایند بود. نوشتن برای گیتار استوارت یادآور صدای عضلانی بود که در موومان «Breaker Boys» از ولف «آنتراسیت فیلدز» (2014) شنیده شد، که برای آن او برنده پولیتزر شد. و در حرکت از رافلینگ خشک ارکستری به ریفینگ قدرتمند توتی، این بخش از «unEarth» همچنین حرکت «کارخانه» «آتش در دهان من» (2019) او را به یاد میآورد که فیلارمونیک آن را برای اولین بار اجرا کرد و بهطور به یاد ماندنی ضبط کرد.
هنگامی که الس تورپ سوپرانو وارد شد – با آوازی با صدای مستقیم و استراتوسفری که به نقل از امیلی دیکنسون “Who robbed the woods” امیلی دیکنسون را نقل می کرد – این حرکت قطعه ولف به طرز لذت بخشی ثابت شد، پیوسته عجیب بود. اما این یک چیز عجیب و غریب در خدمت به اهداف کاملاً واضح بود، زیرا همه چیز به عنوان یک تفسیر صوتی در مورد شگفتی های تنوع زیستی عمل می کرد.
این قطعه هم برای صداهای تقویت شده و هم برای صداهای آکوستیک طراحی شده بود که ون زودن آن را در تعادل نگه داشت. با این حال، پیشبینیهای انیمیشنی که «unEarth» را همراهی میکردند، بسیار کمتر از موسیقی تخیلی بودند. در عوض، ویدئو مانند نمایش اسلایدی از کلمه هر زبان برای “درخت” همراه با برخی اطلاعات درختکاری محلی در حاشیه پخش شد. موسیقی یک لیتانی پرشور بود. چند رسانه ای به یک لیست تبدیل شد.
هنگامی که یک کارگردان صحنه (آن کافمن)، طراح پروجکشن (لوسی مکینون)، دو انیماتور و چهار تکنسین ویدیو در برنامه ذکر میشوند – در حالی که تکنوازانی مانند استوارت و گرگ آگوست، نوازنده باس الکتریک، چنین نیستند – این نشانه دیگری است که میل چند رسانهای زیر پا گذاشته شده است. کمی در مورد ارائه موسیقی فیلارمونیک، می دانید.
همین لفظ لفظی هنر ویدیویی، در صدا و تصویر، در جریان سومین و آخرین موومان «unEarth» که در آن وولف متنهایی را تنظیم میکند که توسط خوانندگان جوانتر به موسیقی بینظیر و در عین حال مضطرب کمک کردهاند، تحت تأثیر قرار گرفت. در اینجا، پرترهها – پرترههایی شبیه به تستهای صفحه نمایش، با حضور اعضای گروه کر جوانان – یک قطعه با موسیقی بود: جدی، اما کمی واضحتر از آن که متحرک باشد.
کل کنسرت چیزی شبیه به هم بود، تا جفت شدن تصادفی «unEarth» با کنسرتو ویولن سیبلیوس، که در آن سختی بخش انفرادی اغلب در روایت فرانک هوانگ، استاد کنسرت فیلارمونیک قابل شنیدن بود.
با این حال، به نظر می رسد برنامه هفته آینده بر پایه مفهومی محکم تری باشد. ارکستر «چهار میانآهنگ دریایی از «پیتر گرایمز» از بریتن، «من میشنوم آب در خواب میشنوم» از تورو تاکمیتسو و اولین نمایش بزرگ «بیابان شو» اثر جان لوتر آدامز در نیویورک را ارائه خواهد کرد.
مهمتر از همه: در آن شب ها، تمرکز کاملاً روی موسیقی خواهد بود.
فیلارمونیک نیویورک
این برنامه تا شنبه در سالن دیوید گفن، منهتن ادامه دارد. nyphil.org.
