نامه استرالیا یک خبرنامه هفتگی از دفتر استرالیا است برای دریافت آن از طریق ایمیل ثبت نام کنید.

هنگامی که ما در سال 2017 از لس آنجلس به استرالیا نقل مکان کردیم ، یکی از اولین چیزهایی که پسر 14 ساله آن زمان من متوجه شد ، این بود نگرش همسالانش در مورد ثروت – و به ویژه مسکن. هنگامی که کسی از او سال کرد که در ملبورن کجا زندگی می کند ، پسرم از یک برج بزرگ مسکن در انتهای خیابان ما به عنوان یک نقطه عطف استفاده کرد و گفت: “من در یک بلوک پشت آن آپارتمان های کمیسیون زندگی می کنم.” همکلاسی هایش بلافاصله شروع به اذیت و آزار او کردند ، از اینکه او واقعاً در خانه های عمومی زندگی می کند.

پسرم این سرگشتگی را پیدا کرد. در لس آنجلس او به یک مدرسه دولتی بزرگ رفت که دانش آموزان از همه طیف اقتصادی داشت. اما در ال.ا ، این دوستان او بودند که در خانه های بزرگ در تپه های لس فیلیز زندگی می کردند که از شرایط خود ناراحت بودند و ثروت خانواده های خود را کم اهمیت جلوه می دادند. یک افتخار خاصی در بین بچه هایی بود که از پول کمتری به دست می آمدند ، این یک افتخار کاملاً آمریکایی بود که می دانستند موفقیت هایشان به دست خودشان است و نه به لطف امتیاز اقتصادی. یک افتخار خاص بود.

وقتی گزارش داستان منتشر شده در این هفته در مورد قفل شدن در برج های مسکن عمومی ملبورن در فلمینگتون و شمال ملبورن را منتشر کردم ، من مدام به آن همکلاسی های مزاحم فکر می کردم. بسیاری از ساکنان من که با آنها صحبت کردم ، درک واقعی آنها این بود که جامعه جامعه به آنها کمتر نگاه می کند – احساسی که با برخورد آنها در حین قفل بیشتر شد.

از آنجا که داستان منتشر شده ، بیشتر مکالمات در توییتر و در مورد نظرات در مورد موفقیت ملبورن در پاسخ به ویروس بوده است و اینکه چگونه این قفل شدن بخشی ضروری از این پاسخ بوده است. جالب اینجاست که من همین حرف را از بیشتر ساکنان برج ها شنیدم ، که همگی به طور خاص جامعه گرا بودند. مسئله آنها مربوط به خود قفل نبوده بلکه مربوط به نحوه اجرای آن بوده است و نحوه برخورد آنها با سایر ساکنان ملبورن بسیار متفاوت بوده است. کلماتی که بیشتر اوقات برای توصیف احساس آنها احساس می کردم: دیگر ، کمتر ، یکبار مصرف.