شكينه و اورلندريا لنون پاییز امسال پشت میز آشپزخانه آنها نشسته بود و در کلاسهای آنلاین شرکت می کرد ، وقتی فیلم معلمان و دانش آموزان دیگر ناگهان روی صفحه لپ تاپ آنها یخ زد. آنتن بی سیم در پشت بام دیگر متوقف شده بود و امکان رفع آن وجود نداشت.

مادر آنها که ناامید از راه حل بود ، با پنج شرکت باند پهن تماس گرفت و سعی در برقراری ارتباط برای خانه آنها در اروم ، NC ، یک جامعه روستایی با کمتر از 100 نفر فاقد فروشگاه های مواد غذایی و چراغ راهنمایی.

همه شرکت ها جواب یکسانی دادند: سرویس در دسترس نیست در منطقه شما.

“این عادلانه نیست ،” گفت شکینا ، 17 ساله. “من فکر نمی کنم فقط افرادی که در این شهر زندگی می کنند باید اینترنت داشته باشند. ما به آن نیز در کشور نیاز داریم. “

میلیون ها دانش آموز آمریکایی با همان چالش ها دست و پنجه نرم می کنند و از راه دور و بدون سرویس اینترنت خانگی کافی یاد می گیرند. بر اساس مطالعه داده های فدرال توسط Common Sense Media ، یک سازمان غیرانتفاعی آموزش و پرورش ، در سال 2018 حدود 15 میلیون دانش آموز K-12 در خانه های فاقد اتصال آنلاین کافی یا دستگاه از راه دور زندگی می کردند.

این موضوعی است که مقامات ایالتی و فدرال مدتها برای حل آن تلاش کرده اند. هنگامی که کنگره در ماه مارس بسته ویروس کرونا را تصویب کرد ، میلیاردها دلار برای نیازهای آموزش اضطراری تأمین کرد ، اما هیچ کدام به طور خاص برای از بین بردن شکاف دیجیتالی نبود.

ناامید از راه حل ها ، مدارس سراسر این کشور در توزیع نقاط داغ تلفن همراه و iPad های مجهز به اینترنت تلاش کرده است. نواحی ویسکانسین تا کانزاس تا آلاباما ، اتوبوسهای مدارس بیکار را به وسایل نقلیه Wi-Fi سرگردان تبدیل کرده اند که در محله ها پارک می کنند تا دانش آموزان بتوانند در همان نزدیکی بنشینند و وارد کلاس شوند.

” این غیر آمریکایی است. ” دسترسی “من نمی توانم سرم را به این حقیقت بپیچم که ما در مکانی زندگی می کنیم که شما از همه این فناوری برخوردار هستید ، اما ما خانواده هایی داریم که نمی توانند در راحتی خانه خود به اینترنت دسترسی پیدا کنند.”