QUEJÁ ، گواتمالا – زمانی که آنها شنیدند که تخته خاک از کوه شکاف گرفته است ، در حال ترکاندن همسایگان آنها بود. بنابراین مردم كوجا – خوش شانس ها – بدون رسیدن به خانه هایشان فرار كردند ، و پا برهنه از لای گل های فرزندان خود عبور كردند تا به خشكی رسیدند.

تنها چیزی که از این روستای گواتمالا باقی مانده خاطرات آنها است.

خورخه سوک ایکال ، ایستاده در بالای دریای سنگ ها و بقایای گل آلود شهرش را که مقبره زده بود ، گفت: “اینجا جایی است که من زندگی می کنم.” “اکنون یک قبرستان است.”

آمریکای مرکزی که قبلاً توسط ویروس کرونا ویروس و بحران اقتصادی ناشی از آن فلج شده بود ، اکنون با فاجعه دیگری روبرو شده است: ویرانی گسترده ناشی از دو طوفان وحشی که ماه گذشته به سرعت پشت سر هم قرار گرفتند و دو کشور یکنواخت دیگر را به هم ریختند.

طوفان ها ، دو طوفان شدید در یک دوره رکوردشکنی ، ده ها هزار خانه را تخریب کردند ، زیرساخت ها را از بین بردند و مناطق وسیعی از محصولات را بلعیدند.

بزرگی خرابه تازه در حال درک شدن است ، اما پیامدهای آن احتمالاً برای سالهای آینده بسیار فراتر از منطقه گسترش خواهد یافت. طوفان ها بیش از پنج میلیون نفر را تحت تأثیر قرار داد – حداقل 1.5 میلیون نفر از آنها كودك هستند – طبقه جدیدی از پناهندگان را با دلایل بیشتری برای مهاجرت ایجاد می كند.

مقاماتي كه مأموريت هاي نجات را انجام مي دهند مي گويند كه ميزان خسارت وارده طوفان ميچ را به ذهن متبادر مي كند كه بيش از دو دهه قبل هجوم دسته جمعي را از آمريكاي مركزي به آمريكا آغاز كرد.

دریاسالار کریگ اس. فالر ، رئیس فرماندهی جنوب ایالات متحده ، که کمک هایی را برای بازماندگان طوفان ارائه می داد ، گفت: “ویرانی قابل مقایسه نیست.” “وقتی به Covid فکر می کنید ، به علاوه مشتعل مضاعف این دو توفان بزرگ و بزرگ – پشتیبان گیری از برخی تخمین ها تا یک دهه وجود دارد.”

باران و وزش باد بی وقفه طوفان های اتا و یوتا ده ها پل را خراب کرد و به بیش از 1400 جاده در منطقه آسیب رساند و یک فرودگاه هندوراس را غرق کرد و از کل شهرهای هر دو کشور تالاب ایجاد کرد. از آسمان ، ارتفاعات شمالی گواتمالا به نظر می رسد که جدا از هم جدا شده اند ، و غرقاب های عظیمی مکان های لغزش را مشخص می کنند.

اگر این ویرانی موج جدیدی از مهاجرت را به راه بیندازد ، این یک دولت ورودی بایدن را آزمایش می کند که قول داده است در برابر پناهجویان بازتر باشد ، اما ممکن است از نظر سیاسی استقبال از افزایش مدعیان در مرز دشوار باشد.

در گواتمالا و هندوراس ، مقامات به راحتی اعتراف می کنند که نمی توانند شروع به رسیدگی به بدبختی های ناشی از طوفان کنند.

رهبران هر دو کشور ماه گذشته از سازمان ملل خواستند تا آمریکای مرکزی را منطقه تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی اعلام کند ، با گرم شدن آبهای اقیانوس بسیاری از طوفان ها را قوی تر می کند و جو گرمتر بارندگی های طوفان را خرابتر می کند.

رئیس جمهور ، آلژاندرو جیاماتئی از گواتمالا ، خواستار کمک بیشتر خارجی شد و گفت: “گرسنگی ، فقر و ویرانی سالها انتظار ندارد.” “اگر ما نمی خواهیم انبوهی از آمریکای مرکزی را ببینید که به دنبال رفتن به کشورهایی با کیفیت زندگی بهتر هستند ، باید دیوارهای رونق در آمریکای مرکزی ایجاد کنیم.”

آقای Giammattei همچنین درخواست کرد که ایالات متحده به اصطلاح وضعیت حفاظت موقت را به گواتمالایی هایی که هم اکنون در این کشور هستند ، اعطا کند ، بنابراین آنها در میان فاجعه طبیعی اخراج نخواهند شد.

با وجود صدها هزار نفر که هنوز در پناهگاه های گواتمالا جمع شده اند ، خطر شیوع ویروس کرونا بسیار زیاد است. مددكاران بیماری گسترده ای را در جوامع دوردست كه ناشی از طوفان های دوقلو بوده ، از جمله عفونت های قارچی ، ورم معده و بیماری های شایع پیدا كرده اند.

سوفیا لتونا ، مدیر آنتیگوا برای نجات ، یک گروه کمک کننده ، گفت: “ما با یک بحران بهداشتی قریب الوقوع روبرو هستیم ،” نه فقط به دلیل Eta و Iota ، بلکه همچنین به دلیل اینکه این جوامع از موج دوم Covid کاملاً محافظت نمی شوند. “

همانطور که فشار آور است بیماری هایی است که در اثر کمبود غذا ، آب آشامیدنی و سرپناه از باران ادامه می یابد.

فرانسیسکو موس ، ژنرال بازنشسته ای که به بهبودی گواتمالا کمک می کند ، گفت: “آنچه من می بینم این است که کوچکترین کودکان بیشتر تحت تأثیر اختلالات تغذیه ای قرار می گیرند.”

با حمایت اندک دولت ، گواتمالایی ها مجبور به ارائه راه حل های خلاقانه شده اند. در نزدیکی مرز با مکزیک ، مردم برای عبور از دریاچه های عظیم حاصل از طوفان ، به قایق های دست ساز شلوغ می شوند. مسافران برای عبور از یک رودخانه در شرق ، می پرند به یک سبد سیم ، متصل به یک زیپ لاین که قبلاً یک پل بوده است.

فرانسیسکو گارسیا از طریق یک آبراه گل آلود به عقب و جلو شنا می کند تا غذای همسایگان خود را بگیرد.

وی با اشاره به جمعیت پسران جوانی که برای تماشای چهارمین سفر روزانه وی تماشا کرده اند ، گفت: “من این کار را در زمان میچ انجام دادم.” “آنها باید یاد بگیرند.”

هیچ کس به طور دقیق نمی داند که چه تعداد از افراد در Quejá در اثر لغزش زمین کشته شده اند ، اگرچه مقامات محلی تعداد تلفات را حدود 100 نفر اعلام کرده اند. دولت گواتمالا جستجوی افراد در اوایل نوامبر را متوقف کرد.

همین چند هفته قبل ، این شهر جشن می گرفت: منع رفت و آمد چند ماهه ویروس کرونا برداشته شد و مسابقات قهرمانی لیگ فوتبال محلی می توانست آغاز شود. دور اول در کویا برگزار شد ، که به خاطر زمین فوتبال بکر و علف طبیعی شناخته شده است. صدها نفر برای تماشای تیم های مورد علاقه خود به جریان افتادند ، در حالی که طرفداران محلی که اکنون در ایالات متحده هستند بازی را به صورت زنده از طریق فیس بوک دنبال می کردند.

Álvaro Pop Gue ، بازیکن تیم میانی در یکی از تیم های Quejá ، گفت: “مردم به دلیل زمین به آنجا رفتند.” “زیبا بود.”

در حال حاضر فصل آنها در حال تعلیق است ، و مزارع محبوبشان در آب غرق می شوند.

رینا کال سیس ، مدیر دبستان شهر ، معتقد است که 19 دانش آموز وی در آن روز درگذشتند ، از جمله دو مهد کودک و یک نوجوان 14 ساله به نام مارتین ، که دوست داشت بعد از کلاس تمیز شود.

وی گفت: “او تازه شروع به جوانه زدن موهای بالای لب خود کرده بود.” “او با مادر و خواهر و برادرش زندگی می کرد ، درست در همان جایی که زمین فرو ریخت.”

پتوهایی که امروز روی پتو کویجا پهن شده تقریباً به اندازه سیم های برق بلند است. تنها راهی که به روستا وارد می شود آنقدر غلیظ و مرطوب از گل پوشیده شده است که ساکنان آن سوراخ هایی به شکل پاها در آن ایجاد می کنند. هنوز هم ، آنها کمدهای پاره پاره و کیسه های دانه های قهوه را بر پشت خود حمل می کنند ، و آنچه را که می توانند از بقایای خانه های خود استخراج می کنند.

مردم فقط چند سال پیش اینجا را به مقصد ایالات متحده ترک کردند ، اما خانم کال سیس مطمئن است که موارد بیشتری را در پی خواهد داشت. وی گفت: “آنها مصمم هستند ، حالا كه تقریباً همه چیز را از دست داده اند.”

آقای سوک 35 ساله در حالی که ناهار را با خانواده اش می خورد که صدا خانه اش را لرزاند. وی گفت: “مثل این بود که دو بمب منفجر شود.” او فرار کرد تا گلخانه ای پیدا کند که همه چیز را از بین می برد و سقف ها و دیوارها را از داخل شهر مراقبت می کند.

آقای ساك گفت: “خانه هایی درست روبرو هستند و آنها ناگهان به سمت ما می آیند.” “بسیاری از مردم در آنجا گیر افتاده بودند.”

یکی از آنها خواهرزاده اش ، آدریانا کالل سوک ، نوجوان 13 ساله ای بود که مهارت فروش مشتری را داشت و با فروش نوشابه و تنقلات در فروشگاه مادرش ترفند می داد. آقای Cuc دیگر او را ندیده است.

پس از این فاجعه ، آقای Suc چهار ساعت پیاده روی کرد تا به سانتا النا ، نزدیکترین دهکده خشک برسد ، پدربزرگ خود را بکشد و دو نفر از فرزندان خود را به اعضای خانواده قوی تر و بلندتر توزیع کند که آنها را در سفر بالای آب تا کمر بالا می برد. اما بعد از اینکه وی و دیگر بازماندگان هفته ها در پناهگاه های موقت آنجا ماندند ، مهمان نوازی شهر به پایان رسید.

روز شنبه ، گروهی از ساکنان سانتا النا ، ذخایر موجود در شهر را که به ساکنان کوجا اهدا شده بود ، غارت کردند. آقای ساک اکنون به دنبال مکان دیگری برای رفتن است. او ایده ای ندارد که چگونه می تواند به ایالات متحده راه یابد ، اما آماده امتحان است.

وی با تماشای کیسه ذرت در حال کم شدن که برای تغذیه خانواده اش مانده است ، گفت: “بله ، ما در حال مهاجرت هستیم.” “برای اینکه به فرزندانمان نان بدهیم؟ ما هیچ چیز نداریم. “