«شیدایی رقص» (1958)

شاید معروف‌ترین و پر شنیده‌ترین آلبوم پونته، «شیدایی رقص»، تغییر از مامبو به چیزی که سالسا نامیده می‌شود، با گنجاندن آهنگ‌هایی که با ژانرهای کوبایی آن‌ها شناسایی می‌شوند، آغاز کرد. در حالی که لیست آهنگ پر از مامبوهای استاندارد است، “Cuando te Vea” به عنوان گواگوانکو فهرست شده است، یک شیار کوبایی که برای تکامل آینده صدای سالسا ضروری است، با سانتوس کولون که برداشت اولیه سونئو یا بداهه خوانی اصلی را انجام می دهد. . این آلبوم همچنین شامل یک حضور اولیه از ری بارتو است که به یکی از مشهورترین رهبران گروه سالسا تبدیل شد.

“هی چگونه می رود” (1962)

آهنگ “Oye Como Va” که به طور همزمان ریشه‌ها و مسیرهای موسیقی لاتین در قرن بیستم را دنبال می‌کند، اگرچه دقیقاً یک شاهکار پوئنته نیست، داستان چگونگی راه یافتن موسیقی آفریقایی-کوبایی به جریان اصلی آمریکا را روایت می‌کند. ریف‌های آغازین آن بر اساس آهنگ کلاسیک «چانچولو»، نوازنده کوبایی، اسرائیل «کاچائو» لوپز، بیس‌یست کوبایی است، و آهنگ رسماً یک چاچا-چا است که معاشقه در زمین رقص را جشن می‌گیرد. این آهنگ در سال 1970 توسط سانتانا پوشش داده شد و گفته می‌شود که رهبر گروه، کارلوس سانتانا، توسط بیل گراهام، مروج موسیقی راک، که بیشتر دوران جوانی خود را در دهه 1950 با رقص مامبو در پالادیوم پوئنته گذرانده بود، متقاعد شده بود که این آهنگ را اجرا کند. .

لا لوپ و تیتو پوئنته، «تیتو پوئنته می‌چرخد/ لوپه هیجان‌انگیز می‌خواند» (1965)

در حالی که می توان استدلال کرد که “El Rey y Yo (The King and I)” محصول 1967 اوج همکاری پوئنته و لا لوپه است، آلبوم آنها “Tito Puente Swings/The Exciting Lupe Sings” زمانی که اوج پوئنته را به تصویر می کشد، خودانگیخته تر به نظر می رسد. شیارهای چا-چا-چا. همچنین نشان دهنده تلاش پوئنته برای آشتی دادن پایان دوره پالادیوم با ظهور هیبرید آر اند بی کوبایی/آفریقایی آمریکایی بوگالو است.

تیتو پوئنته و سلیا کروز، «کوبا و پورتوریکو» (1966)

همانطور که رابطه کاری پوئنته با لا لوپ بحث‌برانگیزتر شد، او شروع به روی آوردن به سلیا کروز، یکی دیگر از خواننده‌های کوبایی کرد که او را به عنوان خواننده اصلی ارکستر افسانه‌ای سونورا ماتانسرا نشان داده بود. کروز این فرصت را غنیمت شمرده و به تنهایی به یک ستاره انفرادی تبدیل شد و در نهایت به لا رینا د لا سالسا (ملکه سالسا) تبدیل شد که عمدتاً در نتیجه اجراهای مجتبی او با پوئنته بود. “La Guarachera” از آلبوم “Cuba y Puerto Rico” به یکی از آهنگ های امضا شده او تبدیل شد.

تیتو پوئنته، هند و ارکستر کنت بیسی، “جازین” (1996)

در اواخر دوران حرفه‌ای‌اش، پوئنته به یکی از اعضای برجسته بازی‌های سالسا و مرنگه رالف مرکادو تبدیل شد که در صحنه باشگاه‌های لاتین نیویورک رواج یافت. او به ال ری (پادشاه) برای جوانانی تبدیل شد که سعی می کردند با یادگیری رقص در کلوپ هایی مانند خیابان چهاردهم پالادیوم و SOB دوباره با موسیقی والدین خود ارتباط برقرار کنند. این دوره شامل تیم او با La India، خواننده سالسا بود که کار خود را با خوانندگی موسیقی هاوس آغاز کرد، در “Jazzin'” (که همچنین ارکستر Count Basie را به نمایش گذاشت). و همکاری با مارک آنتونی که در سال 1991 در آلبومی که آنتونی با دی جی Paradise Garage Little Louie Vega (“When the Night Is Over”) ضبط کرده بود، آغاز شد و صدای پوئنته را تبدیل به یکی از اصلی‌ترین بخش‌های لاتین مرکز شهر در دهه 90 کرد.

ادی پالمیری و تیتو پوئنته، “شاهکار” (2000)

با بازگشت به “Puente Goes Jazz” (1956)، یک تور دو نیروی ناشناخته که ری بارتو نیز در آن حضور دارد، و “Herman’s Heat & Puente’s Beat” که در سال 1958 با وودی هرمان همکاری داشت، پوئنته در ساختن رکوردهایی که به شدت با اولین او مرتبط بود عالی بود. عشق: جاز با شروع با “On Broadway” در سال 1982، پوئنته با شرکت موسیقی جاز Concord Records با کاورهای “Afro Blue” از جان کولترین، “Take Five” از Dave Brubeck و “Un Poco Loco” از باد پاول، رابطه ای با 9 آلبوم آغاز کرد. بهمنی از مواد اصلی که جاز لاتین را به عنوان یک ژانر بازتعریف کرد، به ویژه از طریق روحیه همکاران ناشناخته مانند ساکسیفونیست دومینیکن، ماریو ریورا. دوره جاز او با همکاری سال 2000 با ادی پالمیری، “شاهکار” به اوج خود رسید.