هر وقت ممکن باشد ، خانم اوچیدا پیانوی خودش را می آورد ، که در میان پیانیست ها ، حتی پیانوهای بزرگ غیر معمول است. (ولادیمیر هوروویتس ، در سالهای آخر ، اغلب پیانوی خودش را می نواخت ، یا آنهایی که مخصوص او توسط استین وی اختصاص داده شده بود ؛ اخیراً ، کریستین زیمرمن تقریباً همیشه با ساز خود سفر کرده و مکانیک آن را کاملاً می فهمد.) در خانه اش در لندن ، به گفته وی ، خانم اوچیدا سه بزرگ کنسرت دارد و حمل دیگری را به سالن ها و استودیوهای ضبط در قاره اروپا آسان تر می کند و “پارک شده در آلمان” را نگه داشته است. بدیهی است که چالشهای لجستیکی جابجایی پیانو در مسافتهای طولانی بسیار زیاد است – بدون ذکر هزینه. آیا م institutionsسسات هزینه را تأمین می کنند؟ خانم اوچیدا گفت در حالی که “مورد به مورد” است ، اما معمولاً اینگونه نیست.

اما او این هزینه را در متن قرار داد. وی گفت: “در غیر این صورت هیچ اضافه ای ندارم.” “من به خانه های روستایی ، جواهرات گران قیمت ، اتومبیل های گران قیمت ، مجموعه های خاص از هر چیز دیگری نیاز ندارم.”

با این وجود او از حمل و نقل به ایالات متحده خودداری می کند – به جز یک بار ، چند سال پیش ، هنگامی که با ارکستر سمفونیک رادیو بایرن مونیخ به آمریکای جنوبی و نیویورک به تور رفت. وی گفت: “پیانوهای آمریکای جنوبی توصیه نمی شود.” بنابراین او خودش را آورد که از آن برای کنسرت در کارنگی هال نیز استفاده کرد.

تصور اینکه چرا ممکن است پیانیست ها آرزو کنند این لوکس بودن که همیشه می توانند سازهای خود را اجرا کنند سخت نیست. هنوز هم ، آقای تائو از طرف سازگاری استدلال تأثیرگذاری ارائه داد.

وی گفت: “من واقعیت پیانیست بودن را به عنوان هدیه می بینم ، فرصتی كه باعث گسترش ایده این می شود كه چه تكنیكی در موسیقی می تواند باشد”. این تصور که شما یک اجرا را در خانه به کمال تمرین می کنید و سپس آن را در یک کنسرت تکرار می کنید “از روی میز برداشته می شود”. “با هر ساز جدید ، باید کمی فروتن باشید و با منطق نوازندگی خود ارتباط برقرار کنید.”

وقتی به آپارتمانم برگشتم ، سرانجام تکنسین از آنجا کنار رفت ، پیانو من را تنظیم کرد و روی چند کلید کلیدهای مکانیکی ایجاد کرد. پس از آن احساس و صدای بسیار بهتری داشت. من نمی دانم چه چیزی در این امر دخیل بود.