شیف بیشتر به برنامه جمعه نزدیک می شود که یکی از رسیتال هایش را که این روزها طولانی اما اغلب مثمر ثمر است، به جای اینکه از قبل تبلیغ شود، از روی صحنه اعلام می شود. او کنسرتوهای د ماژور و مینور را در تقابل قرار داد و ارتباط بین دو اثر موتزارت را به وضوح بیان کرد – استدلال‌هایی که بیشتر از روی کیبورد متقاعدکننده بودند تا رهبری او.
هدایت از پیانو بازگشتی به زمان موتزارت است و دیدن آن می تواند جذاب باشد. برای مثال، وقتی میتسوکو اوچیدا این کار را انجام می‌دهد، با ارکستر به‌عنوان امتداد سازش رفتار می‌کند – شیوه‌ای از بیان تا حدی منحرف، اما زیبا، در خدمت تفسیر او. روی صحنه در گفن هال، شیف بیشتر ظاهر یک طرفدار را داشت که همراه با صدای ضبط شده کتک می خورد و به جای اینکه واقعاً آن را هدایت کند، با موسیقی اشاره می کرد.
به همین دلیل، بخش‌های صرفاً ارکسترال برنامه ضعیف‌ترین بخش‌ها بودند. شیف، همان‌طور که در تماس با کیبورد بود، از افراط‌های سمفونی «ناتمام» شوبرت لذت می‌برد – آغاز واقعاً پیانیسیمو، نت‌های فورزاندو واقعاً انفجاری. اما بدون هیچ چیز دیگری در راه یک دید فراگیر، قطعه با موومان دوم نامشخص شد، که با صرف زمان، حس شکل و جهت خود را نیز از دست داد، یک andante con moto بدون موتور آن. پس از وقفه، اورتور «دون جووانی» موتزارت، موسیقی ای که هر اجرائی را که دقیق نباشد مجازات می کند، بیشتر شبیه به هم بود: آکوردهای جهنمی ترسناک در شروع، سپس تأکید مصرانه بر بیان، صبور تا حد سستی. ، بیش از عبارات گسترده تر.
با این وجود، شنیدن این رپرتوار – محبوب، اگر بیش از حد برنامه ریزی شده باشد – در سالن بازسازی شده گفن برای اولین بار هدیه ای بود. تا کنون، با تطبیق فیلارمونیک با خانه جدیدش و تنظیم بیشتر سالن، آثار در مقیاس کوچک‌تر از آکوستیک سخاوتمندانه‌تر بیشترین بهره را برده‌اند. آخرین باری که در سال 2015 با “ناتمام” شوبرت روبرو شدم، زیر دست آلن گیلبرت در سال 2015، سیم‌های کم صدا در میله‌های آغازین بسیار نامفهوم بودند. در روز جمعه، بلافاصله و زیر پوست غرش کردند.
و صدای شفاف سالن به شوخ طبعی کنسرتو پیانوی شماره 11 هایدن در D، در بالای برنامه پاداش داد. در اینجا، شیف بیشتر در عنصر خود بود: باشکوه، با نوعی شوخ طبعی خشک در کادنزاها، لمس او اغلب ملایم، اما وقتی تند، با صدای درخشان پیانوی Bösendorfer او تقویت می شد.
