جک هارلو در سومین آلبوم برند اصلی خود، «جکمن»، از لفافه‌های سبکی که «به خانه بچه‌ها دلتنگ تو می‌شوند»، آلبوم موفق او در سال 2022، تکیه می‌کند. در عوض، او به موضوعاتی می پردازد – به طور خاص، در آهنگ آغازین «زمینه مشترک»، موضوع سفیدی. این یک نگاه ناوگان، نگاه دقیق به روش‌هایی است که شرکت‌کنندگان سفیدپوست در شنل هیپ‌هاپ حضور دارند، اما کاملاً دیده نمی‌شوند (یا شاید برعکس): «خواندن اشعار رپ درباره قتل و سود نقدی/احساس یک اراذل و اوباش می‌شوید، نباید روی آن عمل کرد.» رپرهای سفیدپوست که در مورد وضعیت سفیدی در هیپ هاپ رپ می خوانند چیز جدیدی نیست و هارلو در نسخه های قبلی به این موضوعات پرداخته است. او با خودآگاهی و بدبینی درباره این موضوعات رپ می زند (البته نه کاملاً خودش را متهم می کند). اما از آنجایی که او شروع به تبدیل شدن به یک ستاره بزرگ رپ جریان اصلی می کند، از گفتگو کنار نمی کشد که گویی دیگر برای او صدق نمی کند. جان کارامانیکا

جسی ور، خواننده پاپ بریتانیایی، در آلبوم عالی 2020 خود «What’s Your Pleasure؟» به دیسکو متمایل شد، اما در ادامه‌ی هیجان‌انگیز خود به دنده‌ای بالاتر می‌رود، «این! احساس خوبی است!» در روز جمعه. سرود جنبشی و متمایل به خانه در زمین رقص “Freak Me Now” یک نکته برجسته است و نگرش آشفته و توجه آن به جزئیات صوتی باعث می شود که ور کنترل کامل بینایی خود را داشته باشد. او بر روی آیه خرخر می کند: «آن برق در چشم من، تو جواهری هستی، عزیزم. لیندزی زولادز

چهار تت، “سه درام”

کایران هبدن پس از یک کنسرت پر سر و صدا و لحظه آخری که دوباره به کواچلا با دوستانش اسکریلکس و فرد تیتر می‌زد…، کایران هبدن «Three Drums» را منتشر کرد، یک هیجان آرام و هشت دقیقه‌ای که بسیار آرام‌تر از آن چیزی است که او برای جشنواره بازی کرد. جمعیت اما این دوگانگی Four Tet است. «Three Drums» با بافت‌های کوبه‌ای زنده و شیب‌های مصنوعی ماورایی تضاد می‌کند، و در نتیجه یک ترکیب هیپنوتیزمی ایجاد می‌کند که مانند اقیانوس فرو می‌رود و جریان دارد. زولادز

میگل، “به من بده”

میگل به یکی از حالت‌های مورد علاقه‌اش – لاس زدن – در «به من بده» باز می‌گردد، که صریح است: «من آنچه را که تو گرفتی دوست دارم»، او تکرار می‌کند. او موارد زشت زیادی دارد، از جمله “من دکترت می شوم، بگذار عمل کنم.” اما او آنها را با تولیدی احاطه می کند که اعتبار آن به اسکوپ دیویل می رسد، که مدام در حال ذوب شدن و تغییر شکل خود در اطراف او است: با سینت سایزرها و دست زدن ها، با گیتارهای هارد راک، با صداهای پشتیبان پژواک. انگار می خواهد هر استراتژی اغواگری ممکن را به یکباره امتحان کند. جان پارلس

جوی اولادوکون در آلبوم جدیدی به نام «اثبات زندگی» در آهنگ «کسی مثل من» می‌خواند: «من حتی بهترین نیت‌هایم را تماشا کرده‌ام که به فاجعه تبدیل می‌شوند/همه چیز به عقب می‌رود». این یک التماس برای تسلی و حمایت دوستان و از جانب خداوند است. این یک اعتراف و یک فریاد است. او می افزاید: «هیچ وقت به اندازه ای که می خواهم صادق نبوده ام/وقتی به کمک نیاز دارم». ضربان همزمان ثابت است، با این حال او می داند که این احساس به طور گسترده ای مشترک است. PARELES

بی رکسا و دالی پارتون، “فصل ها”

پیری، تنهایی و ناامیدی ساخته‌های معمول آهنگ‌های Bebe Rexha نیستند، بنابراین آهنگ‌های محلی «فصول» غیرمنتظره است – حتی بیشتر از آن با ظهور دالی پارتون، شریک دونفری رکسا. آن‌ها از طریق آهنگ با هماهنگی نزدیک می‌خوانند و رکسا صدایش را برای به اشتراک گذاشتن ویبراتوی پرپر پارتون تطبیق می‌دهد، اما پارتون در جلوی پل است. “چطور کسی به ما هشدار نمی دهد که چه اتفاقی برای ما می افتد؟” او آواز می خواند. “اینکه تنها زندگی کنی و بمیری.” PARELES

The 3 Clubmen، “Aviatrix”

اندی پارتریج، یکی از بنیانگذاران اغلب گریزان XTC، با دو همکار قدیمی، جن اولیو و استو رو، به عنوان 3 کلاب من دوباره ظاهر شد. «Aviatrix» یک فیلم پاپ تاب‌خورده، متحرک و با افتخار است. اشعار مربوط به هوانوردی تاریخی و مدرن است، از “مثل پرنده ای ساخته شده از بوم و چوب” گرفته تا “صندلی تو وسیله شناور است”، در حالی که موسیقی فقط به انباشته شدن چیزها ادامه می دهد – سازهای کوبه ای، فلوت، ساکسیفون، هارمونی های آوازی، سرب. گیتار – همه در اطراف یک لیس گیتار آکوستیک فنری پیچیده شده است که تمام راه را حلقه می زند. PARELES

بیل اورکات، «زندگی عیسی»

بیل اورکات، گیتاریست، در انواع پیکربندی‌ها، از پانک خشن گرفته تا نشخوارهای آکوستیک تا گروه‌های الکتریک مینیمالیستی با آهنگسازی دقیق، ضبط کرده است. آلبوم جدید او، “Jump on It” به گیتار آکوستیک سولو باز می گردد، فرمتی که در آن او می تواند در هر لحظه کاملاً مراقبه یا به شدت فوران کند. «زندگی عیسی» در ابتدا نوید ثبات را می‌دهد و به طور پیوسته یک آکورد اصلی را به صدا در می‌آورد. اما در اواسط راه، خطوط ناهماهنگ وحشتناک بیرون آمدند. وقتی همخوانی برمی گردد، بسیار شکننده تر به نظر می رسد. PARELES

راب موس با بازی بریتنی هاوارد، “من خم می شوم اما هرگز نمی شکنم”

راب موس ویولونیست، بنیانگذار گروه مجلسی yMusic، یک نوازنده استودیویی و تنظیم کننده تار – در میان صدها عنوان – مایلی سایرس، سافجان استیونز، بون آیور، آرکید فایر، جان لجند، فیبی بریجرز و آلاباما شیکس بوده است. بریتنی هاوارد، رهبر آلاباما شیکس، با آهنگ “I Bend But Never Break” که در EP موز در ماه آگوست به نام “گل آذین” نمایش داده می شود، این لطف را برمی گرداند. هاوارد در مورد جستجو و ادعای قدرت برای برخاستن از موانع و مصیبت می سراید: “من نترس نیستم، اما ترس مرا متوقف خواهد کرد.” او توسط یک گروه زهی سرسبز، غنی از ویولن سل و با هماهنگی پیچیده حمایت می شود، زیرا شهادت انفرادی او جای خود را به یک تأیید کرال می دهد. PARELES